Aangemaakte reacties
-
AuteurBerichten
-
Hallo,
Ik ken het gevoel van je gecriminaliseerd te voelen.
Ik had soms het gevoel dat ik er niet helemaal thuishoorde. Maar ik heb volgehouden voor mijn vriend en eigenlijk, heb ik er ook enkele vrienden aan overgehouden (lotgenoten begrijpen elkaar…)
De bewakers in zo’n gevangenis zijn soms ook gewoon brutaal. Ik zat vaak te studeren voor mijn examens toen ik op bezoek ging bij mijn vriend en dan kreeg ik de opmerking “zoek toch iemand anders, je kan toch beter krijgen” of soms zelfs mannelijke bewakers die mij probeerden te versieren (maar ik had alleen maar oog voor mijn vriend..hij is misschien niet de braafste of de beste jongen, maar hij is degene die bij mij hoort). En dat vond ik allemaal heel erg kwetsend. Je zit in een kwetsbare situatie, je hebt wel je twijfels, maar mensen die neutraal horen te zijn, durven daar luidop en brutaal tegen u hun mening te verkondigen over uw relatie en over uw vriend.En misschien kan je met je vragen terecht bij instanties die helpen met juridisch advies etc?
:blush: het was een beetje naast de kwestie, maar ik moest het toch even kwijt…
veel sterkte!Hey,
Ik begrijp je wel, het is een verschrikkelijk verscheurende situatie.
Ik ben misschien wat laat met te reageren op jouw bericht…
Maar in jouw geval, kan je voor jezelf ook al uitmaken om je leven te veranderen. Je hoeft niet emotioneel afhankelijk te zijn. Dat is iets dat je zelf kan veranderen, daar kan je vriend niet mee helpen.
Meer buiten komen, hobby’s, iets helemaal anders gaan doen (iets bijstuderen, bij een vereniging gaan,…), haalt je uit je isolement.Je vriend is verantwoordelijk voor zijn problemen. Hij, en hij alleen, kan zich daarin veranderen. Jij kan hem steunen, op het rechte pad zetten, maar die beslissing moet hij ZELF maken en hij moet het ZELF doen.
Als je je relatie niet wilt opgeven, maar je wil weten in welke mate hij het meent of je niet beliegt, dan moet HIJ werken voor je relatie. Dan moet je eisen stellen.
In jouw situatie zou ik hem vragen om zich te laten behandelen. Wil hij dit niet, dan weet je dat hij er gewoon niet mee wil stoppen.
Het gebeurt meer, zeker met mensen die lange periodes hebben vastgezeten, voelen zich nutteloos, alsof ze niks kunnen, niks waard zijn. Het enige dat hij heeft zijn die drugs. Hij moet, en dat gaat alleen via de juiste behandeling (verslavingskliniek of gewoon al een praatgroep, enkele keren per week,…), terug plezier en voldoening vinden in het “gewone leven” en de uitdagingen van die dag.
Agressie etc, hangt heel vaak samen met het gebruiken, dus het is mogelijk dat dit gaat dalen.
Ik durf niet te zeggen dat hij u aan het lijntje houdt. Daarvoor is een verslavingsproblematiek te ingewikkeld en te delicaat. Zijn leven staat momenteel in het teken van drugs, dat is hetgene dat moet veranderen.
Ik zou mijn eisen stellen: je laat je behandelen en je houdt vol of ik ben weg.
En daarbij mag jij geen schrik hebben om alleen te komen staan. En het enige dat jij daarvoor kan doen is je uit dat isolement halen. Het is niet makkelijk om als volwassene bij een vereniging te gaan of opnieuw te beginnen, maar dat is de enige oplossing om je niet alleen te voelen.🙂 khoop dat je er nog iets aan hebt…
Hoe is het nu met jullie?Hallo,
Ja ondertussen is hij al een tijdje vrij en wij hebben idd ongestoord bezoek gehad.
Maar pas na 6 maanden. Tenzij je een officieel bewijs kan voorleggen dat je getrouwd bent of wettelijk samenwoont, moet je 6 maanden wachten.
Maar ze kunnen zien aan je bezoeken, je brieven en de telefoontjes die je krijgt hoe het zit.
Een vriendin van mij mocht na 6 maanden nog geen ongestoord, omdat ze niet regelmatig genoeg op bezoek ging, dus ze kijken hier echt wel heen…Het was niet echt het toppunt van een romantische omgeving, maar het gezelschap maakte heel erg veel goed 😉
En nu is het gelukkig allemaal nog maar een herinnering aan een kuttijd…:) we zijn nog steeds samen en ongelofelijk gelukkig!
Dus voor iedereen die twijfelt of het mogelijk is om terug een normaal en gelukkig leven samen te hebben, of het even niet meer zien zitten en het allemaal te veel wordt: Het kan! en het is de moeite! Dus allemaal ongelofelijk hard volhouden en doorbijten! ook al is het soms klote!
de gevangenis is een periode die voorbij gaat, je kan ze niet uitwissen, maar ze gaat weg..en hetgene dat blijft is de liefde en geniet je dubbel zoveel van elkaar!
Heel veel sterkte allemaal!hey,
Ik kende mijn vriend al voor hij terecht kwam in de gevangenis.
Hij is, voor iets heel erg klein en onbenullig, veroordeeld voor een jaar. Gelukkig had ik hem terug bij mij na 8 maanden.
Ik bezocht hem 2 of 3 keer per week en schreef hem elke dag. Maar ik herken het gevoel, als je hem moet achterlaten na het bezoek. Je denkt dat je er aan went, maar dat gebeurt niet. Soms valt het mee, andere dagen doet het meer pijn, maar het is en blijft zwaar.
Mijn vriend is ondertussen vrij en met ons gaat het beter dan ooit. Ik heb echt het gevoel dat we hier sterker door zijn geworden. Mijn omgeving heeft hier ook nooit begrip voor opgebracht, maar gewoon niet aantrekken.
Echte liefde blijft en kan veel stormen aan.
En het was in mijn geval, misschien maar 8 maandjes (die eeuwig leken te duren), maar als het 2 of 3 jaar was het ik het ook dapper volgehouden. Ik denk altijd maar: elke relatie kent zijn moeilijke periode, ik geloof dat dit onze slechte periode is geweest
Volhouden meisje!Dat hangt er een beetje vanaf…
Hebben ze het gemerkt of hebben ze hem gevonden?
Zolang ze er daar niks van gezegd hebben of ze niks gezegd hebben van tucht, denk ik dat het nog wel meevalt..groetjes
Hoi,
Ik herken uw situatie 🙂 Ik herinner mij ook hoe dat in het begin was, dat wachten tot je op de bezoeklijst staat, de eerste keer dat je gaat….verschrikkelijk…Ook het niet weten hoe het gaat lopen en hoe je relatie nog gaat lopen. Da’s een grote hel allemaal, want je ziet elkaar graag, maar het is en blijft een serieuze test om te doorstaan.
Ondertussen is mijn vriend verplaatst van Begijnen naar Merksplas, al een tijdje en zijn we 6 maanden verder en weet ik zeker dat het niet zo lang meer gaat duren, zo’n fijn gevoel!
Ik heb echt het gevoel dat we hier sterker zijn uitgekomen, dus da’s toch een positief punt.
Maar het breekt nog elke keer mijn hart als het einde bezoek is, ik wil die altijd meenemen en dat ga niet. Ik denk dat dat nooit ga wennen.Alleszins veel geluk en veel sterkte!
Ik hoop dat het bij jullie zo loopt als bij ons. Het was zwaar, maar we zijn er goed uitgekomen!groetjes,
BernieHallo,
Ik kan mij volledig vinden in wat Liselotte zegt, gewoon blijven bezoeken en er het beste van maken de momenten dat jullie samen hebben. Momenteel is er bij mij nog altijd een hele hoop onzekerheid en dat is hetgene dat het zwaarste weegt, voorhechtenis, hoe lang nog…
Wij hebben gelukkig nog niet veel dipjes gehad, het enige waar ik soms last van heb is schrik om hem kwijt te geraken, maar gelukkig kan ik hem telkens ik schrik begin te krijgen, hem weer gaan bezoeken en heeft hij zo zijn eigen manier om mij gerust te stellen.
die veel te korte bezoeken, ik kijk daar altijd zo hard heen uit en dan is het altijd zo leuk, maar achteraf mis ik hem altijd dubbel zo hard.Gewoon blijven schrijven, blijven bezoeken en volhouden, het is niet alleen zwaar voor de jongens daar, ik heb soms het gevoel dat ik mee gestraft word…
En inderdaad: ik schrijf ook vooral wat ik doe overdag en de kleine dingen, en als ik eens een keertje minder kan schrijven, krijg ik al klachten, haha:p dus ik weet dat hij er iets aan heeft…
Het lijkt voor mij dat hoe langer dit duurt, hoe zekerder ik word dat ik hem niet kwijt wil…en zolang wij elkaar graag zien, zal het ons wel lukken…hou de moed erin eh!
berniehoi,
voorhechtenis is klote, al die onzekerheid….
mja, de kans is groot dat iemand verandert in de gevangenis, daarom hoeft het niet altijd slecht te zijn!
Ik heb de chance dat mijn vriend al een redelijk “verleden” heeft, ook als jong manneke, en dat ik weet dat hij sterk in zijn schoenen staat. Ik heb hem al een paar keer zien vrijkomen, dus ik hoop dat het deze keer niet anders is….Het ziet er voorlopig alleszins niet naar uit dat hij veranderd is in negatieve zin…Je kan nooit inschatten hoe iemand uit de gevangenis komt hoor, je kan alleen afwachten en volhouden en vertrouwen op je eigen mensenkennis en op de sterkte van je vriend…Het is zwaar, maar als je er heelhuids doorkomt, weet je wel dat je relatie er staat als een boom.
Hou de moed erin
groetjes
BernieHoi meisje,
Ik heb het “geluk” dat ik mijn vriend nog maar enkele maanden moet missen…
zit jouw vriend ook in de gevangenis en hoe lang moet hij nog? Hoe oud ben jij?groetjes
Hoi,
Ik begrijp dat je je bekeken voelde en de verantwoordelijke voor de rondleiding had echt een beter tijdstip moeten uitkiezen. Maar probeer je hier niet te druk in te maken, je hebt waarschijnlijk al genoeg zorgen aan je hoofd…Denk maar gewoon dat het mensen zijn die er waarschijnlijk voor hun studies rondlopen en die doorgaans toch erop gedrukt worden om discreet te zijn met wat ze zien of horen.
Maar inderdaad: ik zou er zelf ook heel ambetant van worden als ik bij mijn vriend zat en ze laten zo’n meute studenten los… :pinch:hou je goed!
BernieHoi meisje,
Hij zit nog steeds in de gevangenis ja 🙁
Ik ben momenteel 22 en ik weet dat mijn hele leven nog voor mij ligt en blablabla, maar ik hou van hem…
liefde kan je niet forceren, maar je kan ze ook niet tegenhoudengroetjes, Bernie
Hoi,
Ik heb mijn vriend ook leren kennen toen hij nog jonger was en ik kende zijn verleden en wist ongeveer wel waar ik mij aan kon verwachten…
Wat ik het ergste vind, zijn de reacties van mijn omgeving op ons. Op deze moment is het enige wat ik wil, een beetje steun, troost en begrip, want het is moeilijk voor iedereen, maar door onze jonge leeftijd is het nog moeilijker omdat het lijkt alsof wij elke dag een gevecht moeten leveren voor onze relatie. Niet alleen tegen de moeilijkheden die elk jong koppel tegenkomt, maar ook nog eens tegen het onbegrip van de mensen rond ons en mja, nu dit…
Ik hoop dat alles goed komt met jullie! blijf erin geloven voor jezelf, dan sta je zowiewo al een stuk sterker! -
AuteurBerichten
