Leentje 76
Met tranen in mijn ogen lees ik op het forum de verschillende verhalen. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik ook maar iets met een gevangenis te maken had. Ik ben nu de moeder van een gevangene die sinds iets voor kerstmis werd opgepakt. De eerste week hadden we totaal geen contact met onze zoon en hij had ook zijn medicatie niet(depressie) gekregen. Toen hij eindelijk mocht bellen brak ons hart. 2 weken in quarantaine. Ik hoorde onmiddellijk dat hij er erg aan toe was. Hij at noch sliep goed. Zoals je zegt maakt corona alles nog veel erger. Ik en mijn man lijden er ook erg onder. Na drie weken mogen we nog altijd niet op bezoek en het mag maar met één en dezelfde persoon. Ik oordeel niet gemakkelijk over anderen, maar ik heb nu veel meer mededogen met de famillie en kenissen van de gedetineerden. We zullen het moeten ondergaan zoals het is, maar het is een lijdensweg.
Veel moed
