Aangemaakte reacties
-
AuteurBerichten
-
Hierbij de vragen die ik aan Isabel via mail gesteld heb, als er nog mensen zijn die ze willen beantwoorden, de reacties zijn welkom op katskralen@yahoo.com
1. In welke gevangenis zit je partner?
2. Hoe lang zit je partner al in de gevangenis?
3. Weten de kinderen dat papa in de gevangenis zit en waarom? Waarom heb je ervoor gekozen om het hen al dan niet te vertellen? Hoe heb je het hen verteld? Stellen ze zich veel vragen?
4. Hoe vaak gaan de kindjes bij papa op bezoek? Hebben ze ook nog op andere manieren contact (via telefoon, brieven,…)?
5. Hoe verloopt zo’n bezoek aan papa?
6. Is er een aparte ruimte voorzien voor het kinderbezoek?
7. Worden er speciale activiteiten georganiseerd voor het kinderbezoek? Bv. Knutselen,…
8. Is er een mogelijkheid om voor speciale gelegenheden (verjaardagen, communie,…) iets extra te organiseren?
9. Is er begeleiding tijdens het kinderbezoek? Zo ja, gebeurt die door de cipiers of wordt er beroep gedaan op vrijwilligers?
10. Wat missen jij/je kinderen nog op het vlak van bezoek/contact?
11. Ondervinden de kinderen problemen sinds papa in de gevangenis zit? Bv. Problemen op school, bedplassen,…
12. Is de school op de hoogte van de detentie van papa? Doen zijn speciale inspanningen?
13. Krijgen de kinderen begeleiding van bv. een psycholoog? Heb je het gevoel dat zoiets nuttig kan zijn?
14. Hoe reageert de omgeving van de kinderen op de detentie van papa?
15. Welke positieve of negatieve invloed heeft het bezoek op de relatie tussen papa en de kindjes?
16. Is er nog iets wat je zelf wil toevoegen?Groetjes, Katrien
Isabel, zou je mij aub een mailtje kunnen sturen op katskralen@yahoo.com, ook Fanny mag mij altijd mailen.
Dit eerste gesprekje zou een vooronderzoek zijn, dus via gesprek kijken wat er nog ontbreekt voor de hulp aan kinderen enzo.Groetjes, Katrien
Alvast bedankt Isabel. Ik heb nu dinsdag examen, dus ben nu hard aan het blokken, maar daarna neem ik evt. contact met je op.
Groetjes, Katrien
Ik hoop dat er hier niemand meeleest van school ofzo, want het is toch iets waar je liever niet mee te koop loopt. Mijn vriend heeft 12 jaar gezeten. Ik heb hem leren kennen toen hij op halve vrijheid was. Hij mocht toen overdag buiten om een cursus te volgen en ook in het weekend was hij buiten. Ik heb hem in het weekend leren kennen. De eerste weken (of maanden?) moest ik dus niet op bezoek ofzo. Ik probeerde hem ‘s avonds 10 minuutjes te zien en voor de rest hadden we het weekend. Maar ik vond het dus wel moeilijk om hem ‘s avonds niet gewoon te kunnen spreken. Tijdens de vakantie was er echter geen cursus en moest hij dus wel terug binnen blijven. Toen ben ik hem gaan bezoeken. Maar dat is dus niet vaak gebeurd. En ik zeg het: ik weet niet of ik het zou gekund hebben om dat maanden te doen. Het is misschien anders als je al een relatie hebt, en die persoon wordt dan opgesloten.
Zijn vrijlating is eigenlijk vlot verlopen. Hij heeft meteen werk gevonden en heeft sindsdien nog niet zonder werk gezeten. Ergens denk ik wel dat hij geluk heeft dat hij mij heeft leren kennen, want hij had dus echt niets. Ik heb toch vrij veel voorgeschoten toen we zijn gaan samenwonen. Inmiddels heeft hij wel al alles kunnen terugbetalen. Financieel blijft het wel moeilijk, want hij moet nog veel schulden afbetalen (gerechtskosten, burgerlijke partij,…) We kunnen wel leven, maar bijvoorbeeld een huis kopen ofzo zal nooit kunnen.
Hij had het in het begin wel heel moeilijk met de snelheid van het leven. In de gevangenis loopt alles veel trager en geordend, buiten vond hij het een beetje chaos. Maar ook dat lukt nu meestal wel. Ik merk wel dat al die jaren hun impact gehad hebben hoor, maar al bij al valt het wel mee.
Soms denk ik: waaraan ben ik in godsnaam begonnen, maar de liefde is sterker.Groetjes, Katrien
Niemand?
Ik heb net even geïnformeerd bij iemand die op elektronisch toezicht is geweest. Hij heeft geen borg moeten betalen voor die enkelband. Ik durf wel niet met 100% zekerheid te zeggen of dat altijd zo is.
Groetjes, Katrien
@meisje_80: mijn vriend is idd buiten. We wonen nu een zestal jaar samen en hebben een zoontje.
Ik weet zelf niet of ik het zou volhouden om hem maandenlang te bezoeken. Onze liefde was op dat moment ook nog zeer pril.
Mijn omgeving weet het nu bijna allemaal en de meeste reageren gelukkig positief. Maar mijn eigen moeder bijvoorbeeld zou het bijvoorbeeld nog altijd niet erg vinden moest deze relatie stuk lopen. Nuja, ik begrijp wel dat je als moeder liever hebt dat je dochter niets begint met een (ex-)gedetineerde. Maar ik vind dus zeker dat ze een tweede kans verdienen!
Ik wens je nog veel sterkte! En aan alle mensen trouwens met een geliefde achter de tralies!Ik begrijp hoe je je voelt. Ik vond het ook erg moeilijk. Dan gebeurde er iets dat ik hem wilde vertellen, maar dan moest ik wachten tot hij mij zelf belde, want ik kon hem niet bereiken.
Ook moest ik het geheim houden voor mijn omgeving, want die konden ook niet begrijpen dat ik gevoelens had voor iemand die iets misdaan had.
Moet hij nog lang zitten?
Groetjes, Kat -
AuteurBerichten
