Zware tijden

Voor achterblijvers is een geliefde in detentie al zwaar, over het gevangeniswezen hangt, na jaren, nog steeds een dikke sluier terwijl iedereen in detentie kan komen van loodgieter tot arts en van timmerman tot advocaat.

Ik ben al ouder en heb al zoveel gevangenissen van binnen gezien (nee nooit zelf gezeten) dat ik eigenlijk nergens meer van op kijk.
Zelfs getuigenbescherming heb ik al gehad.

Belangrijk voor jezelf én je gezinsleden is jouw/jullie leven niet geheel in het kader van de gedetineerde te laten verlopen. Blijf je eigen dingen doen of start iets nieuws; denk aan een cursus volgen, je huis anders inrichten en noem maar op.
Want ga jij je geheel in kader stellen van je gedetineerde partner dan ga jij jezelf niet alleen tekort doen maar bij terugkeer ook tegen ‘n serieuze hindernis lopen die dan de relatie kan doen laten kantelen!

Mijn partner zit in detentie, zeer recent, en volop in onderzoek dus die mag geen contact hebben met de buitenwereld. Sterker nog ik heb zelf mogen uitvissen waar die verbleef.
Door de jaren (en ervaring) heen heb ik met restricties geen moeite meer. Heb in Aken bezoek gehad in alle luxe (geheim en in kader van getuigenbescherming) maar in Frankfurt bijvoorbeeld ook met z’n -tig in een zaaltje gezeten.

Probeer je toch te focussen op hoe de situatie nu is en hoe je er nu iets van moet maken én niet jezelf richten op ‘hoe je het graag had willen hebben of zien’ want dat laatste gaat je nu niks gelukkiger maken.

Véél sterkte én succes.

Leentje 76
Met tranen in mijn ogen lees ik op het forum de verschillende verhalen. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik ook maar iets met een gevangenis te maken had. Ik ben nu de moeder van een gevangene die sinds iets voor kerstmis werd opgepakt. De eerste week hadden we totaal geen contact met onze zoon en hij had ook zijn medicatie niet(depressie) gekregen. Toen hij eindelijk mocht bellen brak ons hart. 2 weken in quarantaine. Ik hoorde onmiddellijk dat hij er erg aan toe was. Hij at noch sliep goed. Zoals je zegt maakt corona alles nog veel erger. Ik en mijn man lijden er ook erg onder. Na drie weken mogen we nog altijd niet op bezoek en het mag maar met één en dezelfde persoon. Ik oordeel niet gemakkelijk over anderen, maar ik heb nu veel meer mededogen met de famillie en kenissen van de gedetineerden. We zullen het moeten ondergaan zoals het is, maar het is een lijdensweg.
Veel moed