In de rubriek 'Podium' van KERK&Leven van 29 december 2010 verscheen het artikel 'Thuisfront. Steunpunt voor families van gedetineerden' door Jozefien van Huffel.
Lut Vanbelle, Marijke Deconinck, Marleen Guillemyn en Geert Dedecker vertellen er over hun engagement in Thuisfront, de acties aan de gevangenispoort in Brugge, en de gespreksgroep Thuisfrontschakel, een gespreksgroep van partners en familieleden van mensen in de gevangenis.
Moeders en vaders, partners en kinderen op bezoek in de gevangenis. Alsof ze onzichtbaar willen zijn, komen ze binnen, de schouders opgetrokken en de blik naar de grond gericht. Ieder op zijn eigen eiland zitten ze in de troosteloze wachtzaal. Terzelfder tijd zijn ze lotgenoten en kunnen ze iets voor elkaar betekenen. Thuisfront brengt hen samen. Ze vinden er een luisterend oor.
Thuisfront heeft weinig middelen, maar des te meer warmte en creativiteit. Het steunpunt onthaalt de naasten van gedetineerden sinds Kerstmis 2007 op een website, maar de vrijwilligers staan ook zes keer per jaar een hele dag aan de poort van de Brugse gevangenis. Met tent, thermossen koffie, geschenkjes en een vuurkorf als het koud is. In september ging de Thuisfrontschakel van start, een gespreksgroep voor partners en familieleden van mensen in de gevangenis.
Op www.thuisfront.be proef je de angst en het verdriet, de boosheid en de vertwijfeling. „Mijn vriend zit al een tijd in de gevangenis”, schrijft een jonge vrouw. „Telkens als ik na het bezoek naar huis moet, krijg ik een benauwd gevoel. Ik wil hem niet alleen achterlaten. Ik voel me slecht, radeloos, machteloos.” Anderen reageren. „Ik weet hoe je je voelt. Ik vond het ook moeilijk.”
Het was bijna Kerstmis en bar koud, toen de vrijwilligers van Thuisfront drie jaar geleden met hun folders aan de Brugse gevangenis stonden. Op de voorzijde werd de website voorgesteld, achteraan stond een kerstwens.
„Thuisfront groeide als aanvulling op het project Tralies uit de weg, waarbij gedetineerden en vrijwilligers binnen de muren van de gevangenis met elkaar in gesprek gaan”, vertelt Lut Vanbelle. Marijke Deconinck: „Aalmoezeniers voelden zich in de gevangenis alleen als vertegenwoordigers van de kerkgemeenschap. De werking voor partners en familieleden is een tweede poot in de ondersteuning door vrijwilligers.”
Als diakenkoppel werden Guy Brion, die intussen overleden is, en Lut Vanbelle aangesproken om Thuisfront te dragen. „In dezelfde periode voerden we een koppel in het dorp geregeld naar de gevangenis om hun zoon daar te bezoeken”, zegt Vanbelle. „De troosteloze wachtzaal, de bezoekers die nauwelijks met elkaar praten. Ons eerste contact met de gevangenis greep ons erg aan. Die mensen hebben bijna geen grond meer onder de voeten. Voor hen wilden we iets doen.”
Hoe bereik je ze echter, de gevangenisbezoekers? „Ze komen gehaast aan en vertrekken weer even snel. Aan hun houding zie je dat ze liever niet gezien willen worden”, weet Deconinck. Op een website kunnen ze echter anoniem terecht met hun vragen. Het ging wat aarzelend van start, maar nu is er echt interactie. Op de website voel je een sfeer van lotgenootschap.”
Ook aan de poort van de Brugse gevangenis is Thuisfront geregeld aanwezig. „Zes keer per jaar staan we er een hele dag, op momenten die voor ouders en voor gedetineerden een betekenis in het leven hebben”, zegt Vanbelle. „Bij het begin van het schooljaar bijvoorbeeld, of in deze periode. Kerstmis is een heel gevoelig moment, als je het in je eentje moet vieren. Ben je er dan voor hen, dan voel je echt warmte.”
„Wie onze tent betreedt en bereid is om tijd te geven en te krijgen, vertrekt tevreden”, vervolgt Van Belle. Marleen Guillemyn: „Op de duur krijg je een band en beginnen mensen te vertellen.” „Ze beseffen dat we niets van hen willen, dat we er gewoon zijn”, meent Geert Dedecker.
Thuisfront heeft ook altijd voor iedereen een klein geschenk bij. „Iets kleins, dat past bij de tijd van het jaar”, zegt Vanbelle. „We voegen er ook altijd een tekst bij. Eenvoudig, zodat hij door iedereen gelezen kan worden, maar tegelijk met een sterke kracht om te bemoedigen. En in twee talen, want we ontmoeten ook heel wat Franstalige bezoekers.”
In september werd de gespreksgroep Thuisfrontschakel opgericht. „Het is niet makkelijk om de mensen samen te brengen. Van negen kandidaten blijven er vijf over. We moeten veel geduld tonen en begrip hebben als ze er niet geraken”, vertelt Vanbelle. „We hebben echter de bevestiging van de mensen die er nu bij zijn, dat het wel degelijk deugd doet.”
„Aanvankelijk vielen de deelnemers vooral het systeem aan. Maar door telkens opnieuw te vragen wat dat nu voor hen betekent, spreken ze vanuit de diepte van hun hart”, vervolgt ze. „Ze kunnen voor elkaar veel betekenen. Zo had het ene koppel al zeven jaar een zoon in de gevangenis, het andere nog maar pas. Zij kunnen elkaar echt moed geven.”
Priester Geert Dedecker wil nog iets aanvullen. „Wij doen belangrijk kerkwerk, zonder dat we de Kerk staan te verkopen”, zegt hij. „De trouwe bezoekers weten wellicht niet eens dat Thuisfront iets met de Kerk te maken heeft, maar ik ervaar het wel zo. En het deint uit.”
In januari zal ook in Antwerpen voor het eerst een tent aan de gevangenis staan. Met koffie, een presentje en veel warmte.