bezoek…

[dede]

Een verhaal bedoeld voor iedereen die zich wel eens afvraagt of het wel zin heeft van bij een gedetineerde op bezoek te gaan. Tevens ter bemoediging en bedanking voor al die trouwe bezoekers, die er zo ongelofelijk veel voor over hebben om hun partner, papa, mama, vriend of vriendin, familielid, gebuur… heel getrouw te gaan opzoeken in de gevangenis.
Met veel respect en dankbaarheid. Het is levensbelangrijk wat jullie doen!
En beste wensen voor een gezegend nieuw jaar 2009!

dede

ZELFSTANDIGE NAAMWOORDEN

Een onderwijzeres die in een groot ziekenhuis aan kinderen bijles gaf, kreeg een telefoontje van een onderwijzer of ze een jongentje uit zijn klas wilde opzoeken: ‘We zijn bezig met de zelfstandige naamwoorden en bijwoorden. Ik zou je heel dankbaar zijn als je hem met zijn huiswerk zou willen helpen, zodat hij niet achter raakt.’
Pas toen de onderwijzeres voor de kamer van het jongetje stond, realiseerde ze zich dat het een kamer was die in de afdeling voor mensen met ernstige brandwonden lag. Niemand had haar er op voorbereid dat ze daar een kind zou vinden dat afgrijselijk verbrand was en heel erg pijn leed. Ze kon echter niet zondermeer weggaan en daarom stamelde ze wat onhandig: ‘Ik ben de ziekenhuisonderwijzeres en je eigen onderwijzer heeft gevraagd of ik je zou willen helpen met taal.’ De jongen had zoveel pijn dat hij nauwelijks antwoordde. Ze stuntelde door de opgaven heen en schaamde zich vreselijk dat ze hem zo’n zinloze taak liet maken.
De volgende morgen vroeg de hoofdverpleegster van de afdeling haar: ‘Wat hebt u toch met dat jongentje op kamer acht gedaan?’ Voor ze in verontschuldigingen kon losbarsten, viel de verpleegster haar in de rede: ‘’U begrijpt het niet. We waren zo bezorgd over hem, maar sinds u hier gisteren bent geweest, is hij helemaal veranderd. Hij vecht weer, hij reageert op de behandeling, het lijkt of hij besloten heeft om weer te gaan leven.’
Veel later vertelde de jongen dat hij de hoop om ooit beter te worden reeds helemaal had opgegeven, tot op de dag dat de onderwijzeres op bezoek kwam. Hij realiseerde zich toen ineens, zo vertelde hij onder tranen, dat ‘ze toch geen onderwijzeres naar een stervende jongen zouden sturen om hem de geheimen van de zelfstandige naamwoorden en bijwoorden bij te brengen..?’
(naar een verhaal van Joyce Hollyday)

[Auteur]

Berichten