De kinderen zijn vrij…

[dede]

De kinderen zijn vrij…

Hij lijkt een jaar of vier – de haren vóóraan op zijn kop staan stevig in de gel. Ze zijn net terug van het bezoek in de gevangenis, en terwijl zijn mama een koffie drinkt in onze ‘Thuisfront’-tent, heeft hij zich schrijlings te paard gezet op één van de fietsrekken buiten aan de grote poort. Hij grijpt de beide ijzers stevig vast (daar waar het voorste wiel in moet), alsof het ècht de teugels waren van een paard, of misschien zijn het eerder twee wapperende manen…
‘Hoe heet jouw paard?’ vraag ik belangstellend.
‘Ranka’, zegt hij. ‘Zoals het paard van mijn mémé.’
En hij stormt er vandoor, zijn handen om de teugels geklemd en zijn kop stevig tegen de flank van zijn stalen ros.
Wat later kan ik ineens weer wat aandacht schenken aan hem. Hij zit nog altijd in dezelfde positie op het rek. ‘Nu is mijn paard veranderd in een vliegtuig!’, zegt hij onvervaard, en maakt een oorverdovend lawaai wanneer hij het luchtruim doorklieft.
‘Waar gaat de reis naar toe?’, roep ik hem ijlings na.
‘Naar Plopsaland!’, kraait hij…
‘Goeie reis, jongen!’ schreeuw ik nog tegen de motoren van zijn vliegtuig op. Waarna het weer tijd is om de grote mensen wat extra-vleugels te geven, want er zijn er een paar bij die lelijk aan de grond zitten na het bezoek.
En wanneer ik nog even stiekem naar hem kijk, denk ik: gelukkig maar, de kinderen zijn vrij – zelfs vlakbij de dikke muren van zo’n gevangenis. En de verbeelding is dat duidelijk ook. Maar hoe jammer toch dat zijn papa die binnen zit, dat allemaal niet ziet en hoort…

(Thuisfront – actie ter gelegenheid van vaderdag – zaterdag 13 juni 2009)

[Auteur]

Berichten