Ga naar de inhoud

Gevangenisdirecteur in Corona-tijd – een getuigenis

Home Forums Familie van gedetineerden Gevangenisdirecteur in Corona-tijd – een getuigenis

  • Auteur
    Berichten
  • #2464
    dede
    Deelnemer

      Hans Claus – directeur gevangenis Oudenaarde – dinsdag 15 juni 2020
      Toen het Covid doek over ons viel, ging mijn eerste zorg uit naar de gevangenis waar ik sinds jaar en dag directeur ben. Hoe verkochten we aan onze gedetineerd…en dat hun familie niet meer op bezoek mocht komen ? Met welke compenserende maatregelen zouden we die moeilijke weken overbruggen ?
      Ik ging er zoals zovelen van uit dat dit sociaal isolement bij hen extra zwaar zou binnenkomen. Dat zij zouden revolteren. Onmachtig als ze in hun situatie zijn.
      Maar het liep anders. Zij brachten er begrip voor op. Natuurlijk hoorden ook zij op radio en TV wat er in de wereld aan de gang was. Zij voelden mee, met hun familie buiten, met het personeel dat thuis met kinderen zat en alles moest geregeld krijgen. Sommigen gaven aan zich wat beschaamd te voelen. Door hun misdaad stonden zij niet voor al dat ingewikkeld puzzelwerk. Zij waren tenslotte gewoon aan ontbering en isolatie, aan beperkingen en verboden. Dat was hun terrein. Zij speelden een thuismatch en ze voelden zich wat ongemakkelijk bij het feit dat anderen werden gestraft, zonder iets misdaan te hebben.
      Sommigen vatten het plan op om dit ongemak om te buigen in een wederdienst. In Oudenaarde bestaat al lang een confectie-atelier. Gedetineerden maken er broeken en vesten voor hun lotgenoten in de Belgische gevangenissen en sinds zij toelating kregen om binnen de muren hun burgerkledij te dragen, voor het personeel. Zij vatten het plan op om mondmaskers te beginnen produceren. Zo zouden zij hun steentje bijdragen. Zo zouden zijn een brug leggen, over de muur, naar anderen, over vonnis en straf, naar wie plots lotgenoten werden.
      De weken werden maanden. Er kwam geen bezoek. Zij hoorden hun bezoekers gelukkig aan de telefoon. Zij hoorden hoe zij de grootouders ook enkel aan de telefoon mochten horen. Er groeide verbondenheid. Hoe langer de maatregelen duurden, hoe kleiner het verschil werd tussen hen en ons. Wij begonnen de mondmaskers te dragen die zij voor ons maakten. Wij stopten met hen te fouilleren. Wij hielden afstand. Niet uit desinteresse of uit neerbuigendheid of uit afkeuring, maar uit respect deze keer. De simpele groet, het knikje, het knipoog van boven de rand van het mondmasker, die tekens kregen één voor één diepmenselijke dimensies.
      Het misdrijf, het oordeel, het vonnis vervaagde enigszins. Toen kwam het drama in de woonzorgcentra in het nieuws. De angst sloeg toe. Ook wij waren blijven werken. Zelden kwamen we als helden in the picture, maar in de ogen van onze gedetineerden vervulden we dezelfde rol. Wij zetten onze gezondheid op het spel om de boel achter de muren draaiende te houden.
      We hoeven geen helden te zijn. We vervullen enkel onze plicht. Want ambtenaren zijn civil servants. In Coronatijd, maar ook daarbuiten. Om eerlijk te zijn ? We waren blij dat we in tegenstelling tot zovelen op zijn minst in dat deel van ons leven – in ons werk – normaal konden blijven doordoen.
      Maar voor mij maakt het de overtuiging die ik al jaren koester en uitdraag springlevend : wat als we die detentie nu eens in normale omstandigheden zouden uitvoeren ? In huizen, in plaats van in gevangenissen ?
      De ervaring met alles wat ons bindt, eens het echt menens is, is toch iets om verder op te bouwen ?

      #2466
      kelly
      Deelnemer

        Dit klopt volledig. Ook voor iedere gevangenis was dit een enorme uitdaging. Maar nu de wereld terug zijn normale gang begint te gaan… blijft onze wereld nog steeds stil staan… na vele maanden geen knuffel… geen kus… we gaan eraan kapot niet alleen voor de gedetineerden maar ook voor ons.

      • Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.