Hoe lang nog???

[Gillard]

Hallo,

Mijn vriend zit al van 23 december in Hasselt en heeft de dag nadien al een aanvraag voor bezoek ingediend. Inmiddels heeft de directeur zijn toestemming gegeven voor akkoord.

Het is nu 3 januari maar het papier van toestemming ligt nog steeds niet bij de portier waardoor ik nog altijd niet op bezoek ben kunnen gaan. Hij heeft me wel al kunnen bellen maar is dat normaal dat het zo lang duurt eer dat in orde is??? De pijn, twijfel, het gemis is ondraaglijk aan’t worden…

Ulla

[saartje]

Oei, ocharme Ulla!!!
Mijn vriend heeft vrijdag bezoeksrecht voor me aangevraagd en hij zei gisteren dat het goedgekeurd en in orde was. Nu, ik ben wel nog niet kunnen gaan, dus weet niet of het echt al in orde is, maar normaal maar enkele dagen. Waarschijnlijk is er dan toch iets misgegaan en kan hij misschien beter nogmaals aanvraag doen?
Dikke steunknuffel en veel sterkte x

Saartje

[Gillard]

Hallo Saartje,

Dank u voor je reactie…

Ik denk dat wij allebei ongeveer in dezelfde situatie zitten alleen mijn ouders weten niks van mijn relatie af, ik dacht het met kerstmis te vertellen maar helaas 2 dagen ervoor liep het dus mis.

Langs de ene kant ben ik blij dat ze het niet weten langs de andere kant kan ik met mijn gevoelens en vragen enkel bij mijn beste vriendin terecht. Verder moet ik nu alle mogelijke uitvluchten gaan zoeken om hem te kunnen gaan bezoeken in Hasselt (zelf ben ik van Leuven dus toch 30 min rijden)
Zijn mama heb ik nu leren kennen terwijl hij vastzit het is een schat van een mama maar ja, als moeder neem je het toch op voor je zoon wat normaal is en ook zij heeft verdriet maar ik kan met haar niet over de toekomst praten zij zegt steeds maar het komt wel goed…

Ik lig vooral met veel vragen op mijn maag die waarschijnlijk alle vriendinnen, vrienden, familieleden van gedetineerden hebben maar de grootste vraag die bij mij blijft is: WAAROM!!!
Je kan zoveel geluk hebben met elkaar en als dat dan op zo’n bruuske manier verbroken word blijven wij helemaal verdooft achter, precies een film waarin je terecht komt, maar dan wel een slechte…

Ik ben alsnog vandaag naar Hasselt kunnen gaan, ze hadden het papier juist binnengekregen als ik om 13u nog eens belde.
Het is een hele evaring eer je ter plaatse bent, iddentkaart afgeven, foto trekken, door metaaldetector gaan (meer dan één keer eer het goed was)dan door al die zware deuren om uiteindelijk in de bezoekersruimte aan te komen.
Dan komt hij binnen en komen de emoties naar boven hé…
De honderden sorry’s die wel gemeend zijn denk ik maar je geen antwoord geven over wat moet ik doen…
Ik zie hem nog heel graag maar er is zoveel vertrouwen geschonden, al de leugens, ik denk dat ik alles nog even moet aanzien, het allemaal nog een plaats moet geven
Maar vroeg of laat komen we er wel alle twee uit…hoop ik, denk ik

Veel liefs, moed en sterkte

Ulla

[saartje]

Dag Ulla,

Het lijkt me inderdaad wel zo dat wij, net zoals velen anderen wss, wel in het zelfde schuitje zitten. Jij hebt je ouders nog niets verteld en ik denk dat het mss goed is om dat ook nog even te zwijgen als je nog verder met je vriend door het leven wil. Mijn ouders weten wel van onze relatie af, we waren net geen 2jaar samen voor hij opgepakt werd, maar ik woon nog wel bij mijn ouders. Er waren wel plannen om gaan samen te wonen. Mijn ouders willen dat ik niets meer met hem te maken heb, maar dat kan ik niet. Dus zowel het schrijven van brieven, als de telefoontjes, als mss een bezoekje moet allemaal achter hun rug omgaan, gewoon omdat ik het niet durf te vertellen dat ik wel nog verder met hem wil.En dat maakt het voor mij, maar ook voor mijn vriend verschrikkelijk moeilijk. Alsof heel de miserie nog niet erg genoeg is. Hij begrijpt de situatie wel,begrijpt ook mijn ouders hun reactie, maar wat moet ik dan doen? Het hier thuis toch gaan vertellen en heel het kot hier ook nog eens op stelten gaan zetten? Ik vrees dat ik dat niet ga aankunnen, zeker niet nu dat mijn vriend in de gevangenis zit.
Ik laat nu alles maar gewoon op mij afkomen, steun hem zoveel als ik kan en ik probeer ook eens hem te bezoeken, al lijkt dat laatste niet te lukken 🙁

We zien wel, maar we geraken er hopelijk allebei uit met onze vriend!

Dikke steunknuf
Saartje

[Lieke]

Dag Ulla,

Mijn vriend zit ook in Hasselt en mijn omgeving weet ook niks af van mijn vriend! Het is inderdaad niet makkelijk om alles alleen te dragen.
Ik heb mijn vriend in de gevangenis zelf dan ook nog leren kennen, wat het allemaal wel nog wat moeilijker maakt.
Ik heb zijn ouders wel al ontmoet, deze steunen mij wel heel goed! Kan ook altijd bij hen terecht.

Mvg Luna

[Gillard]

Dag Luna en Saartje,

Eigenlijk doet het me deugd te weten dat ik niet alleen ben in zo’n situatie.

Je kan er ook enkel met mensen over praten die in deze situatie zitten omdat zij weten wat je meemaakt. Men beste vriendin probeert me zo goed mogelijk op te vangen zij weet alles over ons maar toch is het moeilijk voor haar het te begrijpen.

Morgen ga ik hem weer even bezoeken, dat geeft me terug moed en energie om verder te gaan en te kijken wat de toekomst nog in petto heeft!!

Dank voor alle steun,

knuffels, Ulla

[Auteur]

Berichten