“Hopeloos bestaat niet…”
Hij zit in de kapel van de gevangenis rustig te praten over zijn verleden èn over zijn toekomst, en hoe hij nu – tijdens zijn tweede detentieperiode – “zijn lesje wel heeft geleerd”… Hij hoopt vast en zeker op een nieuwe kans wanneer hij straks weer vrijkomt. En die kans wil hij met beide handen grijpen.
‘Ik heb altijd als hobby gehad: het africhten van honden’, zegt hij. ‘Ik heb er in mijn leven wel vijfhonderd afgericht. En allemaal heb ik ze iets kunnen leren, allemààl. Behalve twee – die beesten waren ziek in de kop, die konden er niets aan doen. Maar al de andere heb ik iets kunnen bijbrengen.
En sindsdien weet ik het hèèl zeker : “Hopeloos” bestaat niet! Niet voor de beesten, en niet voor de mensen. Ze zouden dat woord gewoon uit het woordenboek moeten schrappen, vind ik.
Van mijn honden heb ik dat geleerd: “Hopeloos” bestaat niet…’
