Home › Forums › Familie van gedetineerden › Iemand die me er even kan doorsleuren
-
AuteurBerichten
-
4 februari 2020 om 07:30 #2440
Hej iedereen ik ben hier nieuw maar ik heb dit toch even nodig om men verhaal in het kort kwijt te kunnen . Ik ben 2 jaar samen met men vriend . Sinds 23jan 2019 zit hij in de gevangenis , hij zit nu dus een jaar . Ik moet eerlijk toegeven dat het eerste jaar voorbij is gevlogen . Maar zijn einddatum is tot 2037 . Sinds een paar weken heb ik het enorm moeilijk net zoals nu het is nu 04.15u en ik kan weer niet slapen . Elke dag zit ik met een strijd . Mijn hoofd wilt het opgeven en men hart zou hem nooit kunnen loslaten . Ik hou zo ongeloofelijk veel van hem maar door dat die nu daar toch al effe zit ga er vanalles door mijn hoofd , wat als ik al die tijd op hem wacht gaat hij wel verder gaan met mij… zit ik misschien niet te wachten voor niks . Houd hij echt van mij of houd hij alleen maar van mij om de dingens wat ik doe voor hem … gebruikt hij mij niet alleen maar voor zijn bezoek te hebben elke dag of …. ik word er echt gek van ik ben ook 6 jaar ouder als hem en dat is ook iets dat me bezig houd . Wat als ik op hem wacht al die tijd dan ben ik al een pak ouder … en hij heeft nog een heel leven voor zich … hij is ook heel koel hij zegt mij dat hij zo word door daar te zitten en dat hij zich niet kwetsbaar wil opstellen tegenover mij omdat hij geen zwakte wil laten tonen tegenover andere terwijl ik dat wel wil . Dat 1 uurtje per dag dat hij mij kan laten zien of laten voelen dat die oprecht van mij houd . Maar dat doet die niet of toch amper. Ik voel me zo alleen ik mis die genegenheid, dat ik geapprecieerd word in alles wat ik doe voor hem . Maar voor hem is alles vanzelfsprekend. Dat is normaal dat je dat doet als je van iemand houd zegt hij dan . Maar ik vind dit toch niet zo vanzelfsprekend . Elke dag ga ik op bezoek bij hem . Heel mijn leven draait rond hem terwijl ik zelf ook nog een dochter heb . Financieel is het enorm moeilijk . Ookal het elke dag op bezoek gaan kost je al veel geld . Ik weet het echt allemaal niet meer hoe kan je dit zelfs volhouden en hoe krijg ik het in zijn hoofd om hem te laten begrijpen wat ik bedoel . Hij zegt mij ook ik kan nu niet veel doen ik kan alleen maar dingen zeggen tegen jou maar voor de rest kan ik niks doen. Pff ik ga er stilletjes aan onderdoor mentaal … iemand die me hierbij kan helpen?
7 februari 2020 om 00:31 #2441Hallo Stressmie,
ik heb jouw bericht hier op het Forum van Thuisfront gelezen, en ik voel heel erg met je mee…
Helaas zal ik er jou niet kunnen doorsleuren. Als ik dat maar kon, dan was het zo gebeurd!Vergeef me dan ook mijn wellicht onhandige en alleszins ontoereikende woorden. Maar deze ‘adviezen’ wil ik jou alleszins geven:
niet te vlug opgeven – proberen hoe dan ook het gesprek te blijven aanpakken en open te houden – doen wat je hart je ingeeft – je eigen grenzen bewaken – nooit jezelf verloochenen – af en toe terugdenken aan de goeie momenten die er (ook) zijn geweest – niet met je voeten laten spelen – eerlijk zijn en blijven met jezelf en met hem – beloven dat je hem voor zover het van jou afhangt nooit (helemaal) zult laten vallen – misschien vragen om een korte periode (duidelijk met elkaar af te spreken) ‘tussenstop’ en afstand te houden’ – dag na dag oefenen in loslaten en anders leren vasthouden – te rade gaan bij iemand die jou goed kent en die je ècht vertrouwt…En dan heb je misschien nog iets aan deze tekst:
KEEP THE FAITH.
THE MOST AMAZING THINGS
IN LIFE
TEND TO HAPPEN
RIGHT AT THE MOMENT
YOU’RE ABOUT
TO GIVE UP HOPE.Met hartelijke groet – dede, vrijwilliger van Thuisfront
8 februari 2020 om 22:10 #2442dag Stressmie,
ik las zopas je bericht. Ik las heel veel emoties en gedachten; ik las wanhoop en vertwijfeling, het echt niet meer weten. Doorheen alles las ik liefde, en de weg die je zoekend gaat.
Het raakte me. Een pasklaar antwoord heb ik niet , maar ik wens je heel veel courage in wat jij nu meemaakt.Volgende week zaterdag ga ik aan jou denken. Naar aanleiding van Valentijn tekenen we hartjes op het voetpad naar de gevangenis (Brugge en Ieper). Kleurige hartjes , als teken van verbondenheid met alle mensen voor wie Valentijn een moeilijke dag is. Ik teken met krijt een hartje, speciaal voor jou en je vriend. Met als wens dat jij én je vriend in al die chaos kunnen voelen wat liefde wel/niet is.
Beloofd!
met hartelijke groeten,
Mia
vrijwilliger van Thuisfront14 februari 2020 om 19:52 #2443dag Stressmie
Ik ben nieuw als vrijwilliger; maar ik kan je misschien die raad meegeven: praten helpt ALTIJD. De frequentie van je bezoeken bepaal je uiteraard helemaal zélf, maar probeer open en eerlijk tegen mekaar te praten daarover. Je zal je allebei beter voelen daardoor.
Hou je goed. Er is altijd hoop. Altijd.Hope
Vrijwilliger Tralies uit de weg18 februari 2020 om 00:22 #2446Voor jou, Stressmie, dat was beloofd.
Groetjes, Mia18 februari 2020 om 00:26 #2447Stressmie, zoals beloofd tekende ik voor jou en je vriend een hartje in krijt. Het was mijn bedoeling de foto hier door te sturen, maar de computer aanvaardt het niet.
Graag gedaan, Mia
-
AuteurBerichten
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.