Ik heb niemand…

[dede]

Mister Nobody – Ik heb niemand…
– impressie bij de Thuisfrontactie voor Valentijn – zaterdag 13 februari 2010 –

Hij is een man van vijfendertig-veertig jaar, tenger en wat dubbel toe geplooid in zijn zware lange winterjas. ‘Koud hé?’, zegt hij terwijl hij snel even in ons mandje met snoephartjes graait. ‘Ja, zeg ik, erg koud…’ Kom, pak een kleine attentie mee naar binnen, voor Valentijn. Daar krijg je misschien warmer van…’
‘Nee, zegt hij. Dat hoeft niet voor mij. Want ik heb toch niemand…’ Hij kijkt me even met trieste ogen aan en wil maar snel naar binnen gaan.
‘Allé’, zeg ik, ‘hoe kan dat nu? Je moet toch ergens hier achter de poort iemand hebben die je heel graag ziet – anders kom je toch niet op bezoek op zo een koude winterdag..?’
‘Ja, da’s waar’, zegt hij, ‘daar had ik nog niet aan gedacht…’
Hij kijkt even stiekem naar het hartje van hout dat ik hem ondertussen in de handen stop, en leest met verwondering wat op het bijgevoegde kaartje staat: ‘Als ik jou was werd ik verzamelaar van mooie dromen. Ik geef het je op een briefje dat er altijd iets van uit zal komen…’ (Kris Gelaude)
Een goed uur later, wanneer hij terugkeert van het bezoek, schuifelt hij voorzichtig over de resten sneeuw en ijs voorbij aan onze tent, op zoek naar huis waar blijkbaar niemand op hem wacht. ‘Goed weekend, hé, en hou je warm!’ roep ik hem nog in zeven haasten na.
Hij keert zich plotseling om, komt even naar me toe, rijst wat rechtop uit zijn dikke winterjas en zegt met tranen in de ogen: ‘Dankjewel voor wat jullie hier doen te midden zoveel kou. Jullie beseffen niet hoe belangrijk dit voor ons is. Hou jullie ook maar warm – goed weekend ook…’
Ach lieve Mister Nobody toch, denk ik met mededogen. Weet je wat? Als ik jou was, werd ik thuis verzamelaar van mooie dromen. Ik geef het je op een briefje dat er altijd iets van uit zal komen…

[devil]

heel mooi.en ergens is er altijd iemand die aan je denkt

[lieve]

Hoi,

De tekst heeft me echt gepakt. Heel mooi. Ik denk dat er veel mr/mss nobody’s de poorten betreden en met een nog eenzamer gevoel terug huiswaarts keren. Het legt ook een hypotheek op je eigen geluk. Jezelf ontplooien, genieten van het leven, is moeilijker.
De tijd staat inderdaad een stuk stil, evenzeer wachtend op de dag dat je vriend/geliefde de poort mee uit mag stappen.
Zo ervaar ik dat nu toch een stuk.

Hopelijk duurt dit wachten voor de meesten niet te lang. Als ik het even moeilijk heb, dan kijk ik naar de sterren. Ik weet dat hij dit ook doet.

[Auteur]

Berichten