nieuweling

[Evi Claes]

Mijn vriend is vorige zaterdag opgepakt en zit nu in voorarrest in de Begijnenstraat in Antwerpen.
Ik heb hem nu 2 keer aan de tel gehad, maar de precieze aanklacht weet ik nog niet en weet dus ook nog niet wat hem boven het hoofd hangt. De uitspraak moet nog volgen.
Ik voel me radeloos… kan elk ogenblik in tranen uitbarsten. Ik ben blij dat ik mijn werk heb en zo mijn zinnen nog wat kan verzetten, maar elk vrij moment dwalen mijn gedachten af. Ik ben een vrij sterk persoon en kom hier wel door, maar is babbelen met iemand die in een gelijkaardige sitatie zit of zat, zou voor mij een enorme opluchting betekenen!
Ik heb reeds telefoon gehad van een dame van JWA in de Tolstraat in Antwerpen en ik heb zo het gevoel dat ook zij een grote steun kan betekenen.

Dit is allemaal nieuw voor mij, ben nog nooit in dergelijke situatie terecht gekomen… maar liefde is een raar beestje en ik zie hem zo graag, zou er alles voor doen.

Hopelijk vind ik via deze weg enkele lotgenoten…

Groetjes,
Poeseke (zijn troetelnaam voor mij 😉 )

[cuijpers marijke]

Beste Poeseke,

Deze periode is inderdaad de zwaarste omdat je niets concreet komt te weten, dit geld ook voor je vriend één maal per maand moet hij naar de onderzoeksrechter en deze beslist over zijn eventuele voorlopige vrijlating, mijn zoon zit al bijna vier maanden in voorhechtenis in Hasselt de ene keer is het onderzoek nog niet rond, en de andere keer vind de rechter het nog te vroeg voor vrijlating, dan vindt hij weer dat mijn zoon niet goed beseft wat hij heeft gedaan, maar mijn zoon klapt daar helemaal dicht durft niets te zeggen of te vragen.
Ook wij weten nog steeds niets, wel wat hij heeft gedaan maar niet wat de gevolgen zijn.
Afwachten is het ergste maar het enigste wat je nu kan doen, misschien weten jullie meer als hij volgende keer voor de onderzoeksrechter moet verschijnen dat hoop ik echt voor jullie want zijn definitieve straf wordt pas bepaalt op de correctionele rechtbank dat is het enige wat ik in die maanden te weten ben gekomen.
Ik wens je veel sterkte blijf zeker van hem houden en wees een steun voor hem. Ik zelf schrijf hier op dit forum mijn gevoelens van me af (zie vertel je gevoelens in een brief) of in een getuigenis of in een gedicht maakt niet uit het helpt hier wordt je begrepen en is iedereen verbonden met elkaar want ook jij hebt steun nodig kind.

De mama van kim

[Evi Claes]

Dag Marijke,

Bedankt voor je mooie woorden… dit betekent echt veel voor me!
Morgen (vrijdag dus) komt hij voor op de correctionele rechtbank, ik blijf positief denken en hopen dat het allemaal wel zal meevallen, maar die onzekerheid maakt me gek.
Gisteren heb ik zijn eerste brief ontvangen, mijn traantjes bleven maar komen. Hij heeft een week hartje en gaat er ginder onderdoor. Gisteren schreef hij over zijn vader (die heeft zelfmoord gepleegd), dat hij niet wilde eindigen als zijn vader, maar dat hij hem soms wel begrijpt… Zou hem zo graag is stevig vastpakken, zeggen dat alles goedkomt, maar kan hem enkel steunen via brieven, die ik dan ook dagelijks schrijf… Bladzijden vol lieve woorden, zeggen dat ik hem graag zie, dat ik op hem wacht, dat ik er altijd zal zijn voor hem, in de hoop dat hij hier toch de nodige kracht uit kan putten.

Ik mis hem zo…
Laat ons duimen voor vrijdag.
Bedankt,
Poeseke

[cuijpers marijke]

Hallo Poeseke

Je schrijft dat je hem zo graag zou willen vast pakken, maar mag je dan niet op bezoek bij hem?
Ik zie mijn zoon drie keer per week een uurtje ik moet er niet aan denken als ik hem niet zou kunnen steunen en wat morgen betreft…ik duim met je mee en wat dan de uitspraak ook mogen zijn..ooit komt er een einde aan deze nachtmerrie en elke dag is er eentje minder zonder hem!!!

De mama van Km

[Evi Claes]

Hey Marijke,

Mijn bezoekrecht is pas gisteren goedgekeurd (wij wonen nog niet samen) en vandaag zie ik hem dus voor de eerste keer… weliswaar achter glas want zo gaat dat in Antwerpen de eerste maand. Dus van vastpakken zal er nog geen sprake zijn 🙁 Ik was gisteren nog als een halve gek van mijn werk naar Antwerpen gereden, maar was 10min te laat… de moed zonk in mijn schoenen, maar heb dan wel meteen een afspraak gemaakt voor zaterdag (is verplicht op zaterdag) en vandaag ga ik proberen op tijd daar te zijn voor het laatste bezoek. Ik MOET hem gewoon even zien…
Ach ja, ik bekijk de zaken altijd langs de positieve kant, het is in ieder geval beter achter glas dan hem helemaal niet te kunnen zien.

Ben vanmorgen met een positief gevoel wakker geworden, laat ons hopen dat dit een goed voorteken voor is!

Bedankt voor de steun… en duimen maar he!
Groetjes,
Poeseke

[cuijpers marijke]

Hoi Poeseke,;)

Het is toch te gek hé dat er zoveel verschil is qua beleid in de gevangenissen.
Ik bewonder je positieve instelling je vriend mag trots zijn op jou!!
Hopelijk heb je hem vandaag mogen ontmoeten, en weten jullie iets meer wat de toekomst gaat brengen maar wat het ook mag worden ik zou het graag van je weten indien je, je vreugde of verdriet van je af wil schrijven.

Groetjes,
De mama van Kim

[Evi Claes]

Hey Marijke,

Antwerpen is echt een hel… Vrijdag was ik wéér net te laat. Maar zaterdag heb ik hem dan eindelijk kunnen zien én spreken, wat een zalig gevoel! Heb hier zoveel kracht kunnen uitputten. Hij zag er goed uit en zag de situatie toch weer positief onder ogen 🙂 En trots was hij hoor 😉 zag zijn oogjes terug glanzen en toen wist ik dat alles uiteindelijk toch weer goed gaat komen.
Een uitspraak weten we jammer genoeg nog niet… eer heel de paperassenwinkel in orde is en alle nodige documenten op tafel liggen, zou het wel is heel positief kunnen uitdraaien en houd ik hem volgende maand terug in mijn armen :woohoo:
In het andere geval zal het nog enkele maandjes wachten zijn… maar daar wil ik nu niet aan denken.

Bij aankomst in de gevangenis moest ik me inschrijven, er werd een foto genomen, werd door de scanner geloodst… maar denk je nu dat er iemand me vertelde waar ik toen naartoe moest??? Niet dus… het was mijn allereerste gevangenisbezoek en voelde me er werkelijk verloren! Al een geluk dat er een man (eveneens een bezoeker) me een beetje wegwijs heeft gemaakt en me verteld heeft wat er precies ging gebeuren.

Ik houd je zeker en vast op de hoogte!
Groetjes,
Poeseke

[cuijpers marijke]

Hoi Poeseke,
Fijn dat je eindelijk je vriend heb kunnen zien! en ook dat het naar de omstandigheden nog goed gaat met hem
Ook ik wist de eerste keer niet hoe een gevangenis bezoek verliep, maar ben daar snel achter gekomen, ik had een broek aan met kleine metalen gespen aan de zakken dat ding bleef piepen en niemand van de cipiers die me vertelde hoe dat kwam schoenen al uit gedaan bh met beugels had ik toen niet aan dus dat was het ook niet en achter mij werd de rij steeds langer
Het enige wat die man zei was, zolang u piept mag ik u niet doorlaten ik was in alle staten en begon natuurlijk te huilen want ik wilde mijn zoon zien ik wist dat hij me heel erg nodig zou hebben vooral omdat ik bij zijn arrestatie tegen hem had gezegd, indien de bewering van de politie waar is dan kun je er niet op rekenen dat ik je kom bezoeken maar dit was een uiting van ontgoocheling en ongeloof maar toen ik de dag erna een melding kreeg dat hij echt in het gevang was opgenomen was ik zo blij dat ik hem mocht gaan bezoeken ik moest hem zeggen dat ik dat niet meende en dat ik hem niet zou laten vallen, en nu mocht ik niet door lopen wegens dat stomme gepiep waar ik niets van begreep uiteindelijk zei een oudere dame dat het door mijn broek zou kunnen zijn wij vroegen aan die cipier wat er nu moest gebeuren verwachtte hij nu echt dat ik in mijn slip zou moeten gaan staan, nu hij zei dat het hem niet interesseerde hoe ik het deed maar ik mocht niet door gevolg was dat alle mensen in de rij boos werden op hem en dat maakte hem nog kwader ik heb toen mijn broekzakken af gescheurd zelf was ik daar niet opgekomen iemand maakte mij attent daar op en nu bezoek ik hem 3 maal per week en nog heb ik dat bange gevoel als ik door die detector moet stom hé dus ik weet hoe jij je gevoelt hebt op dat moment is best vernederend vind ik, zo dit moest ik even kwijt he he!! Meid ik hoop dat je toch enige steun hebt van familie en vrienden dit is niet onbelangrijk en wat anderen ook mogen zeggen je geliefden mag je blijven steunen in lief en ook in leed!!!!!!!!
Sterkte
de mama van Kim

[bernie]

Hoi,

Ik herken uw situatie 🙂 Ik herinner mij ook hoe dat in het begin was, dat wachten tot je op de bezoeklijst staat, de eerste keer dat je gaat….verschrikkelijk…Ook het niet weten hoe het gaat lopen en hoe je relatie nog gaat lopen. Da’s een grote hel allemaal, want je ziet elkaar graag, maar het is en blijft een serieuze test om te doorstaan.
Ondertussen is mijn vriend verplaatst van Begijnen naar Merksplas, al een tijdje en zijn we 6 maanden verder en weet ik zeker dat het niet zo lang meer gaat duren, zo’n fijn gevoel!
Ik heb echt het gevoel dat we hier sterker zijn uitgekomen, dus da’s toch een positief punt.
Maar het breekt nog elke keer mijn hart als het einde bezoek is, ik wil die altijd meenemen en dat ga niet. Ik denk dat dat nooit ga wennen.

Alleszins veel geluk en veel sterkte!
Ik hoop dat het bij jullie zo loopt als bij ons. Het was zwaar, maar we zijn er goed uitgekomen!

groetjes,
Bernie

[Evi Claes]

Dag Bernie en Mama van Kim,

We zijn ondertussen weer enkele weken verder en mijn vriend zit nog steeds in de Begijnenstraat. Vorige week vrijdag moest hij terug voorkomen… om 11u een telefoontje van zijn advocate met het verlossende nieuws: de onderzoeksrechter had zijn vrijlating goedgekeurd!! Ik kon mijn geluk niet op, enkele uurtjes later een telefoontje van hem om te vragen of ik hem vanaf 17u kon komen ophalen… het zalige gevoel dat door mijn lichaam stroomde, valt met geen pen te beschrijven. Na mijn werk snel naar Antwerpen gereden, ik kom daar toe om 17u30 om dan van de portier te vernemen dat hij niet op de lijst staat om buiten te mogen… ik snapte er niks van! De portier is wel zo vriendelijk geweest om naar de griffie te bellen, die wist op zijn beurt te vertellen dat de procureur op het laatste moment beroep had aangetekend… wederom ging ik door een hel. Het bezoek was al afgelopen (het was die vrijdag kinderbezoek) en ik wist dat zijn belwaarde op was, dus moest ik tot de dag erna wachten om hem te kunnen zien. Ik was wel heel blij dat het tafelbezoek ondertussen was goedgekeurd… we hebben elkaar zeker 10 minuten lang gewoon stevig vastgehouden die zaterdag.
Al mijn lof gaat hierbij wel uit naar onze advocate en de portiers van Antwerpen. Deze mensen hebben er alles aan gedaan om mij goed op te vangen.
Volgende week komt hij terug voor, ditmaal voor het hof van beroep… mijn kaarsje zal weer branden, wees daar maar zeker van!
Bij ons duurt de beproeving nog maar 1,5 maand, dus ik heb een enorme bewondering voor zij die dit al langer doorstaan. Elk afscheid is verschrikkelijk, zou hem, net als jij Bernie, willen meenemen… Maar ook wij leven met de gedachte dat we hier als een sterk koppel zullen uitkomen. Het kan raar klinken, maar je groeit in zo’n situatie steeds dichter naar elkaar toe. En wat we voor elkaar voelen, dat kan geen glas of tralie nog tegenhouden…

Groetjes,
Poeseke

[cuijpers marijke]

Beste Poeseke,

Wat lijkt het me toch vreselijk om dit te moeten mee maken,wat gaat er dan toch door je heen, woede en teleurstelling, onmacht en niet te vergeten alweer eens zo véél verdriet er boven op.
Ook mijn zoon komt morgen voor de vierde en laatste keer voor de onderzoek rechter dan moet er eindelijk een verwijzing komen dan weten we waar we staan nu is dit elke maand weer af wachten dat maakt een mens kapot als ik het zo mag noemen en als ik jou verhaal lees dan bemerk ik dat zelfs na een uitspraak nog alles een andere wending kan nemen o vreselijk is dat.
Hou de moed erin meisje ondanks die tegen slagen.
Veel sterkte

mama van Kim

[Lotti]

[Evi Claes]

Dag mama van Kim,

Het begint inderdaad erg zwaar te worden. Volgende week vrijdag komt hij terug voor, ditmaal voor de correctionele rechtbank. Ik blijf positief denken, hoewel dit telkens al in mineur is afgelopen… Het fijne aan heel de zaak is dat we elkaar hier werkelijk doorsleuren. Heeft hij eens een minder moment, probeer ik hem op te beuren en heb ik eens een minder moment, slaagt hij er elke keer weer in om me te laten lachen… zeer bewonderenswaardig als je in je achterhoofd houdt in welke omgeving deze gesprekken plaatsvinden!
Elke dag krijg ik van hem een brief en ook ik probeer hem dagelijks te schrijven. Zo hebben we allebei telkens iets om naar terug te grijpen als het even wat moeilijker wordt en we mekaar niet onmiddellijk kunnen zien of horen.
Nog een weekje te gaan… een week vol spanning, afwachten, zenuwen… maar ook een week vol liefde en hoop.

Vele groetjes,
Poeseke

[roselie]

hallo

Mijn vriend zit nu 2 weken in de gevangenis van brugge. Wij woonden wel al samen moment dat ze hem hebben binnen gedaan. Wij wisten ook nie waarom hij daar moest gaan zitten. Het is pas vorige week dat we het weten. Ik vind het wel klote met dat bezoek me zus geraakte zonder problemen binnen geen aanvraag voor gedaan me moeder wilt ook mee samen met mij en dan zeiden ze van ja die persoon moet dat wel aanvragen en doen ze wisten zelfs nie da me zuster zonder aanvraag is binnen geraakt want normaal gezien moest zij dit ook doen. Het klote is ook met dat het nu vakantie is dat we nie moeten hopen dat hij vrijgelaten zal worden met dat het nu vervangerechters zijn en die gedetineerden nie gemakkelijk tot zelfs niet vrij laten. Ze aanvraag voor strafonderbreking is afgekeurd gewoon omdat hij geen adres heeft geen inkomen niks eigenlijk terwijl de politie die hem hebben binnen gedaan wisten dat we er mee bezig waren om ze paspoort weer aan te vragen ook waren we aan kijken welke uitkering dat hij recht op had. daarom laten ze hem niet vrij. Z’n aanvraag voor enkelband is ook afgekeurd ook omdat ie geen adres heeft maar logeerd wel samen met mij momenteel bij me ouders met dat we nog in ons huis geen elektriciteit hadden. Hetzelfde als ze in z’n dossier kijken zien ze ook dat hij aan de drugs heeft gezeten en dat hij er nu 10maand clean is. Dankzij het gevangenis zit hij er terug aan hij zit met 8 samen en 7 van de 8 zitten er aan willen ze hem eigenlijk weer afbreken zodanig dat hij terug crimineel word ofwa hij was nu bezig met ze leven terug op rechte pad te zetten. Ik wist wel alles wat hij heeft gedaan maar dit was voor wij samen waren en hij wist niet dat er klachten waren tegen hem van die feiten ook door het feit toen hij 2 jaar langs straat leefde hij genoeg mee genomen geweest in naar de politiebureau waar hij toen verbleefde waarom hebben ze hem dan niet binnen gestoken en hebben ze gewacht tot hij eindelijk weer iets begon op te bouwen.

grtjs

[Ronny]

Beste nieuweling,
probeer nu aub niet alle schuld op iemand anders te schuiven. Het is inderdaad vakantie. Het is niet dank zij de gevangenis dat uw vriend terug aan de drugs is. Niemand verplicht iemand om drugs te nemen. Dat doe je uit eigen wil.
Ik zou u willen aanraden om kalm te blijven en proberen er te zijn voor uw vriend. Dat is heel belangrijk, er zijn, laten voelen dat hij er niet alleen voor staat. En weet, na regen komt er altijd zonneschijn. Veel sterkte.

[Auteur]

Berichten