Uit het dagboek van een aalmoezenier van een Belgische gevangenis
25 juni 2018 – bijna middernacht…
Het was vandaag een zware dag in de gevangenis. Ik schaamde mezelf door de minuten te berekenen die net voorbij waren en hoe lang nog te gaan. Ik kijk naar mijn… horloge, de tijd van hier binnen lijkt te verschillen met de tijd van buiten. Af en toe scherp geschreeuw en hard gebeuk op de celdeuren. Ik zeg tegen mezelf dat ik uit fatsoen toch moet blijven, zelfs al kunnen we de gedetineerden niet op cel bezoeken, enkel begroeten via het raampje in hun celdeur. Het is nu alsof we door deze staking helemaal behoren tot werelden die niet meer samenkomen, dat de gedetineerden een ruimte innemen waarvan ik niets meer weet, waarin ik niet weet of lijden, onrust, angst, tijd, bestaan en dat zij zelf niets meer weten van mezelf en of ik er überhaupt ben of niet. “Geen geluk, geen sereniteit, geen hoop, geen trots, geen genot van het moment kan bestaan zonder het vermogen om te vergeten” zegde Frederik Nietzsche. Ja was het vergeten maar niet zo moeilijk!
