Valentijnsbrief van een gevangene…

[dede]

Valentijnsbrief van een gevangene…

(naar aanleiding van de Valentijnsactie van ‘Thuisfront’ aan de gevangenis in Brugge, verleden zaterdag 14 februari 2009 – ik moest daar de hele tijd aan denken, toen ik daar buiten stond aan die grote ijzeren poort: hoe zou Valentijn beleven daar binnen zijn..?)

Als ik vrijkom
ga ik iemand vragen mij aan te raken:
asjeblief heel zacht en langzaam, raak me aan.
Ik wil weer leren hoe dit aanvoelt: leven.

Ik ben zeven jaar lang door niemand aangeraakt,
en aan den lijve ondervond ik hier
wat ‘onaanraakbaar zijn’ betekent.

Nee, ik was in al die jaren
niet zonder aanraking of contact –
maar ik kan de dingen tellen die ik écht voelde.

Eén: vuisten.
Het begon met woeste waanzinnige vuisten
beukend en beukend
tot ik me die schreeuw herinner:
laat me gaan, laat me asjeblief gaan.

En dan vervolgens:
zoveel vreemde handen.
De eerste vier jaar elke dag
niets dan bepotelende, aftastende handen
– armen omhoog, schoenen uit, benen uit elkaar –
pookhanden, die planmatig zwaar en onverschillig
alle privacy wegroven uit je lijf.

Nu wil ik nooit geen vuist meer voelen,
en ook geen vreemde handen.
Ik wil weer aangeraakt worden en aanraken.
Ik wil weer leven voelen in het ècht.

Wanneer ik vrijkom wil ik
fluisterend zeggen tegen mijn liefste:
Hier ben ik,
asjeblief raak me toch aan.

(naar een gedicht van Hugh Lewin, Zuid-Afrika)

Ik was ontroerd door elke glimlach, de soms ongelovige blik van verwondering, het dankwoord, het eerste schuchtere contact, het deugddoende gesprek in de tent… En vooral bij elk hartje-van-zeep dat wij jullie mochten overhandigen. Dankjewel, bezoekers van allerlei slag, dat je op zo’n moeilijke dag toch op bezoek bent gekomen…

[Auteur]

Berichten