Waarom kom je naar hier op zondag je tijd verliezen met ons?

[dede]

Gisteren was ik te gast in de gevangenis van Ruiselede. Ik ging daar in gesprek met 25 gedetineerden en 20 mensen die van buiten kwamen. Ik werd gevraagd om te vertellen over mijn eigen verhaal. In alle eerlijkheid: ik had het hier moeilijk mee. Ik wilde niet de ‘succesvolle’ uithangen voor mensen die in gevangenis zaten. Waar ik vandaag sta heb ik niet zozeer aan mezelf te danken, maar aan mijn familie, mijn vrienden, mensen die mij hebben gesteund, de staat die mij bepaalde kansen heeft gegeven en vooral ik heb veel geluk gehad.
Het werd, zoals altijd bij mijn lezingen, een geanimeerd gesprek met de zaal. Tijdens het tweede deel van de namiddag moesten de gedetineerden aan tafels het gesprek aangaan met de mensen van buiten en reflecteren op wat ik zei en een aantal vragen voorbereiden.
De eerste vraag die ik kreeg kwam van een gedetineerde: “Waarom kom je naar hier op een zondag om met ons in gesprek te treden? We dienen niets voor de samenleving en hebben geen stem. Waarom je tijd verliezen met ons?”
Ik zei: “Normaal gezien is mijn zondag heilig, maar net omdat ik hier kwam spreken heb ik toegezegd. Ik wil het gesprek aangaan met jullie want jullie zijn deel van deze samenleving, mijn samenleving. Net zoals jongeren die uitgesloten worden; mensen in armoede; alleenstaande moeders enzovoort. Ik aanvaard niet dat we mensen opgeven. Integendeel zelfs, ik zie het als mijn taak om er te zijn voor mensen die uitgesloten worden. Bovendien ik ben vandaag jongerenwerker en jij gedetineerde, maar misschien wordt jij ooit jongerenwerker en ik gedetineerde.”
Verschillende gedetineerden kwamen naar mij om te zeggen dat ze inspirerend vonden. Ik liet hen weten dat ik zelf ook inspiratie had opgedaan. Ze gaven eerst zelf half uur uitleg over de gevangenis. Ze hadden alles voorbereid voor de lezing en ze zorgden voor koffie en taart voor iedereen.
In het begin voelde ik nochtans dat verschillende van de gedetineerden niet echt interesse hadden in wat ik zou gaan vertellen. Het voelde raar daar in een gevangenis als enige persoon met migratieachtergrond. Alle gedetineerden en mensen van buiten waren wit. Hun blikken leken in het begin niet geboeid. Zoals bijvoorbeeld 1 gedetineerde die aan een tafel zat op de eerste rij.
Toen ik gedaan had met spreken kwam een lang applaus en er gebeurde zelfs iets bijzonders voor mij. 1 persoon stond op en bleef applaudisseren. Hij keek links en rechts achter hem en zag dat hij als enige rechtstond en toch ging hij niet zitten. Het was de gedetineerde aan de eerste rij.
Na het applaus ging ik achter de boeken staan en mensen kwamen boeken kopen. De gedetineerde ter sprake kwam zich informeren. Hij wilde heel graag een boek kopen maar had geen geld bij. Net achter hem zat een dame die hem zei dat ze heel graag een exemplaar voor hem zou willen kopen. Hij wilde dat niet aanvaarden, maar ze bleef aandringen. Ik zag dat de gedetineerde geraakt was door deze kleine oprechte geste.
Voordat ik richting Brussel vertrok moest ik mijn ID halen aan het onthaal. Daar zat een groepje van de mensen ook te wachten om hun ID af te halen. Ik zag een dame die duidelijk emotioneel was. Ik kwam dichtbij haar en ik zei: “Dat doet iets met een mens een ontmoeting met gedetineerden nu we richting huis trekken en ze hier achter blijven.” Ik dacht dat ze wat ontdaan was door de ontmoeting met de gedetineerden, maar dat was het blijkbaar niet.
“Ik ben geraakt door elk woord dat je sprak vandaag. Ik herken mij in wat je zei. Ik ben diep geraakt in mijn hart”, zei ze terwijl ze haar hand op haar hart drukte en intussen de tranen niet meer kon inhouden. Ik omhelsde haar en zei “Wat komt van het hart, gaat naar het hart.”

(gelezen op de Facebookpagina van Bleri Lleshi – een in België wonend filosoof, schrijver en spreker van Albanese afkomst. Hij was op zondag 29 april 2018 te gast in Ruiselede voor het project Rondom Prison)

[Auteur]

Berichten