Weet niet zo goed wat doen…

[daphne]

Hallo

ik ben nieuw hier.. Mijn vriend is een maand geleden opgepakt. Zijn aanhouding is eergisteren weer met een maand verlengd. Ik heb het zo moeilijk, ik heb wel vriendinnen waar ik bij terecht kan, en ook mijn schoonfamilie, maar.. ik weet ‘t niet, ze steunen me allemaal heel hard, ma uiteindelijk snapt niemand echt wat je doormaakt he. We zijn acht jaar samen, wonen 2 jaar samen. Ze zijn hier thuis binnengevallen, terwijl hij werken was. Was dus alleen, ‘s morgensvroeg, nog in mijn bed, en er stonden ineens 5 mannen langs mijn bed. Ik wist totaal niet waarom, wat er aan de hand was.
Nu mis ik hem enorm, en voel me thuis niet meer veilig. Ik schrik op van elk geluid, van elke deurbel. Ik hoor hem dagelijks en zie hem 1x per week. Hij schrijft me ook regelmatig. Ik zit zo in de knoop, ben zo in de war. Ben kwaad, ongelukkig, woedend, blij als ik hem zie, angstig,… Al die emoties komen door elkaar. Ik heb ook vooral schrik voor de toekomst. Hoe gaat hij zich gedragen, hoe gaat hij zich terug aanpassen, zal hij werk vinden, zal hij veranderen,…?
Mijn familie weet hier niets van. Als ze achter hem vragen, zeg ik gewoon dat hij hard aan’t werk is. Hoelang kan ik da nog volhouden? Ik kan het niet vertellen aan mijn ouders. Da’s echt geen optie. Ondertussen ga ik gewoon door. Opstaan, werken, ‘s avonds telefoontje, slapen en weer opstaan. En dan 1x per week dat bezoekje. Dat uurtje dat echt omvliegt.
Ik had hier wat gelezen, en het lijkt me fijn om met mensen te praten die in dezelfde situatie zitten. Mijn verhaal is niets tegenover sommige die ik hier al gelezen heb, maar misschien kunnen we elkaar wat steun bieden…

Groetjes,
Daphne

[life]

hallo Daphne,

je omschrijft alles net zoals ik me ook voel. Het is verschrikkelijk, ik weet het. Vooral zoals je zegt al die gevoelens door elkaar. Ik zelf heb ook enorm schrik voor de toekomst en weet momenteel niet hoe het nu verder moet. ik twijfel tussen hem nog een kans geven en hem opgeven, dus de korte pijn. Maar soms denk ik dat ik niet sterk genoeg zou zijn om hem op te geven.
Het moeilijkste vind ik leven met al de leugens die hij me verteld heeft. Nu stel ik alles in vraag. misschien beleigt hij me al sinds we samen zijn , dat doet zo een pijn.

Het moet voor jou heel moeilijk om dit voor je familie te verzwijgen, bij mij weten ze het; allé mijn ouders en broer en zus maar geen nonkels en tantes enzo. enkele goede vrienden weten het ook maar heel veel mensen weten het niet. ik leef op automatische piloot, jij ook momenteel hé denk ik.
vraag jij je ook af wanneer de pijn iets draaglijker wordt?
gelukkig kan je af en toe terecht bij je schoonouders, zij kennen hem toch ook heel goed. mijn schoonfamilie woont in Afrika. jullie zijn wel al lang samen hé. Heb je nooit vermoedens gehad dat hij iets verborgen hield? ik wel maar probeerde deze weg te duwen en dacht soms dat het aan mezelf lag. Zo zie je maar dat het gevoel soms juist is.
het zou tof zijn om elkaar regelmatig te mailen, kwestie van elkaar wat moed in te spreken. Je moet mijn verhaal maar eens lezen. ben ook vrij nieuw, mijn man is pas sinds een week aangehouden en zit in de gevangenis in frankrijk. Heb hem ook nog niet gesproken sinds zijn arrestatie, dus heb mijn boosheid nog niet kunnen ventileren.

heel veel steun
Life

[daphne]

Hey life

heb je verhaal gelezen… ik vind er niet echt de woorden voor. Het moet verschrikkelijk voor je zijn, hoe het gebeurt is, dat hij zo ver zit, dat je hem nog niet gesproken of gezien hebt,… Wat ga je doen als je aanvraag tot bezoek goedgekeurd wordt? Ga je hem bezoeken? In mijn ervaring is zo’n bezoek enorm emotioneel, maar wel de moeite waard. Het vergt elke keer opnieuw enorm veel van me, maar hem zien doet dan ook wel weer goed. Elke keer als ik terug buiten kom, voel ik me neerslachtig. In zo’n uur komen dan ook enorm veel emoties op je af. Veel te veel om ineens te verwerken. Maar met hem praten, hem zien en hem aanraken,… dat geeft weer even moed om verder te gaan.
Ik hoop echt voor je dat je man je zal bellen, dat je echt met hem kan praten. Ik hoop dat je hem kan bezoeken en dat je er wat antwoorden en steun kan vinden.

Als ik jou verhaal zo lees, is dat van mij echt niets.. Het moeilijkst is het niet weten… Niet weten wanneer hij thuiskomt, geen echte moment hebben om naar uit te kijken. Waar ik het ook zo moeilijk mee heb is de manier waarop ze thuis zijn binnengekomen ( deur ingetrapt, bivakmutsen,… ) terwijl dat helemaal niet nodig was, terwijl het over een kleine zaak gaat. Ik voel me niet meer goed thuis, ik durf niet alleen in bed te slapen en slaap in de zetel. Ben angstig in het donker, schrik van elk geluid. Dat zou beter gaan als hij thuis was, als ik niet alleen was.

Ik wens je nog veel sterkte, echt waar, ik hoop dat je snel wat meer duidelijkheid krijgt.

Daphne

[Desmet Guy]

Face to face is altijd het beste, kijk recht in de ogen. Wanneer hij/zij weg kijkt, klopt er iets niet.

[Ronny]

Beste Daphne,
ik denk dat het beste is om eerlijk te zijn tegenover jou familie. Eerlijk duurt het langst.
Leven met smoesjes en zo is niet menselijk en niet houdbaar.
Veel sterkte.

[life]

hallo Daphne,

ik denk dat het ook beter is om het je familie te vertellen. en dan heb ik het wel over naaste familie zoals je ouders, eventuele broers, zussen. in het begin zullen ze schrikken en misschien wel boos zijn. En dan waarschijnlijk niet op jou maar op hem. dit is een heel normale reactie. maar de boosheid zal zakken en uiteindelijk zullen ze jou steunen. jullie kennen elkaar al lang hé. had je geen vermoedens dat je man met iets bezig was waar jij niets van wist?
ik wel heel erg en ergens moet ik zeggen dat het ergens hoe raar dat ook klinkt goed is dat het zo gegaan is. want leven zonder vertrouwen en vermoedens terg enorm aan je en maakt de relatie uiteindelijk kapot. Dus misschien moest het lot zo zijn.
ik heb hem ondertussen 2 keer gehoord. hij belde me gisterenmorgen en s avonds nog eens. heb echt alles gezegd dat ik wou zeggen tegen hem, ben heel hard geweest voor hem en hem laten weten dat wat hij deed onvergeeflijk was maar dat het vooral de leugens zijn die het meeste pijn doen. heb hem ook gezegd dat ik niet weet of ik hem ooit nog kan vertrouwen en dat wij niets gedaan hebben maar ook enorm gestraft worden.
hij zegt dat hij nu al enorm spijt heeft en dat hij alle dagen weent als hij naar onze foto’s kijk.
ik voel me opgelucht dat ik hem gesproken heb en ben blij dat ik alles van mijne lever nu is.
maar ik maak me toch wat bezorgd over mijn eigen gevoelens. ik voel dus totaal geen medelijden. voel alleen maar boosheid. was wat weg maar is terug gekomen met hem te horen. heb zo het gevoel van: ik trek me van jou niets meer aan en leid mijn eigen leven verder. wil hem precies zelf nog eens extra straffen. ik weet dit wel maar het is sterker dan mezelf.voel me nu wel sterker en wil er vooral zijn voor mijn kinderen. ween ook veel minder, heb precies geen tranen meer. hij belde me net ook op en kon me weer niet inhouden om verwijtend naar hem te doen. misschien zal dat zo de eerste keren zijn en daarna niet meer. wil graag weten hoe dat bij anderen ging.

[saartje]

Hoera! Het einde is in zicht, nog 2weken en mijn vriend mag (normaal gezien) vrij. Ik ben er heel blij om, maar er is ook een keerzijde van de medaille: de situatie met mijn ouders. Ik heb het steeds maar voor mij uitgeschoven, maar nu de tijd begint te korten ben ik me er meer en meer in aan het opjagen. Ik wil hun niet kwetsen, maar toch gaat het zo’n felle slag zijn voor hun als ik ze ga vertellen dat ik met mijn vriend verder wil… 🙁
Zijn er mensen die dit mee hebben gemaakt en zo ja, hoe heb je dit dan aangepakt?

[Anoniem]

Saartje, hoe weet jij zo zeker dat je vriend binnen twee weken vrij komt? Daar zal normaal de raadkamer over beslissen. En als die hem zou willen vrijlaten, dan kan het parket nog altijd in hoger beroep gaan. En dan blijft hij binnen tot de kamer van inbeschuldigingstelling zich uitgesproken heeft. Koetser geen valse hoop. Ik begrijp niet hoe je dat zo zeker kan weten! Heeft hij het gezegd? Hoe weet hij het? Heeft zijn advocaat dat gezegd? Hoe kan die dat weten!? Is dat geen advocatenpraat om het honorarium beter binnen te kunnen rijven?

[saartje]

Een beetje hoop mag toch è? Hij heeft zijn proces achter de rug en moet enkel nog de dagen zitten waarin de procureur in beroep kan gaan…

[Anoniem]

Zo is het duidelijk! Goed Saartje, goed, de procureursdage! Zijn dat er geen 25? Of vergis ik me?

[saartje]

Ja, 25 dagen als ik juist denk. Vriend heeft zelf wel al gezegd dat hij niet gerust is totdat die om zijn hoor, maar toch, ik heb het gevoel dat het om is na die dagen. Hij heeft zijn straf nu wel gehad hoop ik.

[Anoniem]

En Saartje, je vriend, hoeveel heeft hij “gekregen”? Toch minder dan drie jaar hoop ik? Dan is het de directeur die hem zal vrijlaten, niet de strafuitvoeringsrechtbank!

[saartje]

Hmz te vroeg gejuicht :'(

[Anoniem]

Als hij niet meer dan drie jaar heeft gekregen komt hij na een jaar vrij, zelfs als hij in staat van herhaling is. Heeft hij bijvoorbeeld 37 maanden gekregen dan is het de strafuitvoeringsrechtbank die hem voorwaardelijk in vrijheid stelt, met alle procedures die daar bij komen kijken. Dan moet hij een reclasseringsplan opstellen, en mag er geen risico op recidive zijn. Ook moet hij dan 2/3 van zijn straf uitgezeten hebben, wanneer hij in staat van wettelijke herhaling is (vroeger al tot een jaar of meer zijn veroordeeld)).
Aan je reactie te zien heeft hij meer dan 3 jaar gekregen …. Helaas.

[saartje]

Helaas voor u dan toch, want het is minder dan 3 jaar. Maar ik zie wel hoe het verder gaat aflopen. Toch bedankt voor de uitleg!

[Auteur]

Berichten