Zeepje…

[dede]

ZEEPJE…

Zaterdag, 11 april 2009 – in de namiddag. We hebben de tent nog maar een keer opgeslagen aan de poort van de gevangenis in Brugge, voor onze paasactie van Thuisfront. Het is een stralende lentedag, en er is opvallend veel bezoek vandaag.

Er komt een vrouw van rond de veertig naar ons toe, gekleed in jeansbroek en een bloes met korte mouwen. Ik zie hoe haar armen helemaal vol getatoeëerd zijn, bied haar beleefd een paaseitje van chocolade aan en een wens van ‘Zalig Pasen’.
‘Tiens’, zegt ze, ‘staan jullie hier weer?’ ‘Ja natuurlijk’, zeg ik, ‘want straks is het Pasen – dat weet je toch?’ ‘Met Valentijn stonden jullie hier ook hé? We hebben toen een hartje van zeep gekregen, met een rood strikje er rond, en in vijf talen “Ik hou van jou…” erbij geschreven.’
‘Dat klopt’, zeg ik. ‘Je weet het blijkbaar nog goed! Heb je het zeepje al opgebruikt?’
‘Nee’, zegt ze. ‘Ik wil het bewaren voor later. Voor als hij vrijkomt… Ik kijk er sedert Valentijn haast elke dag naar, wanneer ik ’s morgens opsta en me wil gaan wassen…’

Dan wil ze snel, snel de gevangenis binnen, om het bezoekuur zeker niet te missen. Ik staar haar even blij-verwonderd na, en denk ineens: is dat geen prachtige vorm van leven in de geest van Pasen? Alle ‘hartelijke’ dingen die je bij toeval aan deze kant van het leven mag ontvangen (hoe klein ze soms ook zijn), zorgvuldig bewaren en koesteren ‘voor later, als hij vrijkomt…’?

Opdat hij dàn tenminste zeker zou weten dat liefde sterker is dan alle dood. En vooral: dat er iemand is die al die tijd daarbuiten nadrukkelijk op hem heeft gewacht…

[Auteur]

Berichten