Re:DETENTIE IN HET BUITENLAND

[Barbara]

Hoi Sandra

Bedankt voor je berichtje. Ik weet ik moet hem steunen maar soms is het zo moeilijk en qua gevoelens ben ik een achtbaan. Ik hou van hem met heel mijn hart maar soms ben ik zo boos op hem wat hij nu mij en de kinderen aandoet. Ik schrijf elke dag een stukje en die hele mail stuur ik naar izjn advocaat en verstuur ik ook per post met de nodige kindertekeningen en kaarten die ik ontvangen van mensen. Verder stuur ik boeken en veel chocolade (nu geld overgemaakt kan hij zelf wat kopen). Ik mag niet over de zaak schrijven want dan krijgt hij de brieven niet en martijn heeft liever niet dat ik kom. Ene kant begrijp ik het want ik ga weer weg en we mogen niet over de zaak praten maar anderzijds denk ik kom nou je moet je verantwoordelijkheid nemen en mij te woord staan. Ik zit gewoon vol met vragen waarom. Het is het geld dat weet ik maar we hebben het niet nodig. We zijn een modaal gezin. Het klopt je leert nu je vrienden kennen en ik denk dat wij het geluk hebben dat wij veel vrienden hebben. Tot nu toe is nog niemand afgehaakt en is iedereen begripvol/belangstellend die mij/martijn kennen. Krijg veel kaartjes van vrienden, familie en moeders ui de klas van mijn dochter met daarin lieve dingen dat als ik ze nodig heb of esmee wil komen spelen etc. Dat is heel fijn om te krijgen nu vooral maar ik voel me wel bekeken en tja die moeders kunnen toch niet begrijpen dat ik ondanks dit nog van hem hou. Dat gaat niet zomaar weg (nu moet ik zeggen dat ik voorheen ook zo dacht maar nu mezelf dit treft onderga je het toch anders).Ik sta versteld dat ik zo sterk ben. Werken, de kinderen, dingen regelen etc etc maar soms owrdt het me behoorlijk veel en vaak dat ik s avonds in bed huil. Soms helaas in het bijzijn van mijn kinderen maar de tranen kan ik niet altijd terugdringen en esmee houdt me als een havik in de gaten en kijkt enorm naar mijn ogen. Soms troost ze me. Ik heb geen idee wat me / ons te wachten staat. Vandaag heeft hij weer een verhoor gehad en wat ik begreep werkte hij mee en zag het er goed uit maar ik weet nog steeds niet wat er is gebeurd dus kan niets inschatten. Het is frusterend dat lange wachten.
Ik las dat jou man al 3 jaar gevangen zit. Hoe ga jij daar mee om? hoe regel jij thuis alles? hoe doe je het financieel? Misschien dat je het niet vertellen wilt maar ik vraag het toch.