Home › Forums › Familie van gedetineerden › Weet niet zo goed wat doen… › Re:Weet niet zo goed wat doen…
Hey life
heb je verhaal gelezen… ik vind er niet echt de woorden voor. Het moet verschrikkelijk voor je zijn, hoe het gebeurt is, dat hij zo ver zit, dat je hem nog niet gesproken of gezien hebt,… Wat ga je doen als je aanvraag tot bezoek goedgekeurd wordt? Ga je hem bezoeken? In mijn ervaring is zo’n bezoek enorm emotioneel, maar wel de moeite waard. Het vergt elke keer opnieuw enorm veel van me, maar hem zien doet dan ook wel weer goed. Elke keer als ik terug buiten kom, voel ik me neerslachtig. In zo’n uur komen dan ook enorm veel emoties op je af. Veel te veel om ineens te verwerken. Maar met hem praten, hem zien en hem aanraken,… dat geeft weer even moed om verder te gaan.
Ik hoop echt voor je dat je man je zal bellen, dat je echt met hem kan praten. Ik hoop dat je hem kan bezoeken en dat je er wat antwoorden en steun kan vinden.
Als ik jou verhaal zo lees, is dat van mij echt niets.. Het moeilijkst is het niet weten… Niet weten wanneer hij thuiskomt, geen echte moment hebben om naar uit te kijken. Waar ik het ook zo moeilijk mee heb is de manier waarop ze thuis zijn binnengekomen ( deur ingetrapt, bivakmutsen,… ) terwijl dat helemaal niet nodig was, terwijl het over een kleine zaak gaat. Ik voel me niet meer goed thuis, ik durf niet alleen in bed te slapen en slaap in de zetel. Ben angstig in het donker, schrik van elk geluid. Dat zou beter gaan als hij thuis was, als ik niet alleen was.
Ik wens je nog veel sterkte, echt waar, ik hoop dat je snel wat meer duidelijkheid krijgt.
Daphne