Aangemaakte reacties
-
AuteurBerichten
-
Hi Sabrina,
Gewoon dag na dag nemen….Mijn vriend zit nog stééds in voorhechtenis….al 3 en halve maand. We hebben een dipje gehad: hij zag het niet meer zitten (wat te begrijpen is als je met 3 in zo’n cel zit)en dacht dat het beter was om als vrienden door te gaan. Gelukkig belde hij me na een paar dagen terug en zei dat hij het zo niet bedoeld had: OEF! Hij is nog steeds het zelfde en als ik hem bezoek lachen we heel wat af. Daarna ben ik telkens wel erg triest en vraag ik me af wat er nog zal gebeuren en hoe het allemaal zal gaan….maar dat zijn zorgen voor later.
Geniet van elk goed moment en blijf hem steunen! Een kaartje sturen of een brief maar niet daarin zetten hoe erg je hem mist en hoe slecht je je voelt en nog meer van dat (had ik dus wel gedaan met de bekende dip). Daar opgesloten zitten is de hel, die jongens hebben veel te veel tijd om te piekeren en daarom kun je best gewoon schrijven over wat je die week hebt gedaan, wat er gebeurt enz.
Gewoon er “zijn” voor je vriend dat is waat je kunt doen.
Veel moed!
groetjes
Liselotte :blink:Hi Meisje,
Ik weet niet hoelang hij daar nog moet zitten… nog steeds in voorhechtenis. Op 13 november 1 maand. Op 10/11 was hij vrijgesproken onder voorwaarden maar het parket tekende beroep aan. Gisteren dan in Brussel voor gekomen en onderzoek is nog lopende dus….. nog steeds niet vrij. Ik heb al heel wat afgeweend en voel me écht alleen. Voor hem is het de hel, de eerste keer zo in de gevangenis.
Groetjes,
Liselotte
Hi Inge,
Dank je voor de info. Ik heb het allemaal al “gedaan” en gelukkig kan ik het volhouden. Kijk er elke keer zo naar uit om mijn vriend te zien… 2 keer per week maximuum en misschien 2 telefoontjes van hem… daarmee moet ik het doen. Hij is geen grote schrijver dus stalk ik hem zelf maar met kaartjes en brieven zodat hij weet da’k aan hem denk.
Begrijp best dat je het niet aan kon. Het is moelijk. Voor mij ook nog steeds elke keer…. heb kanker en hij was/is mijn grote steun en u is die min of meer weg gevallen…. nu is ‘t vechten in mijn ééntje want als ik op beoek ga wil ik hem laten lachen en zijn misérie laten vergeten… en over kanker babbelen is niet de manier hé?
Groetjes,
Liselotte
Héél erg véél bedankt. Het is voor mij de 1e keer en ik ben er eigenlijk heel verdrietig door… Morgen ga ik meteen dat papier aanvragen van goed gedrag en zeden. Ben zijn vriendin maar we wonen niet op ‘t zelfde adres…. Ik mis hem enorm…. je kent dat denk ik wel 🙂
Groetjes Liselotte x -
AuteurBerichten
