Aangemaakte reacties
-
AuteurBerichten
-
Dag mama van Kim,
Het begint inderdaad erg zwaar te worden. Volgende week vrijdag komt hij terug voor, ditmaal voor de correctionele rechtbank. Ik blijf positief denken, hoewel dit telkens al in mineur is afgelopen… Het fijne aan heel de zaak is dat we elkaar hier werkelijk doorsleuren. Heeft hij eens een minder moment, probeer ik hem op te beuren en heb ik eens een minder moment, slaagt hij er elke keer weer in om me te laten lachen… zeer bewonderenswaardig als je in je achterhoofd houdt in welke omgeving deze gesprekken plaatsvinden!
Elke dag krijg ik van hem een brief en ook ik probeer hem dagelijks te schrijven. Zo hebben we allebei telkens iets om naar terug te grijpen als het even wat moeilijker wordt en we mekaar niet onmiddellijk kunnen zien of horen.
Nog een weekje te gaan… een week vol spanning, afwachten, zenuwen… maar ook een week vol liefde en hoop.Vele groetjes,
PoesekeDag Bernie en Mama van Kim,
We zijn ondertussen weer enkele weken verder en mijn vriend zit nog steeds in de Begijnenstraat. Vorige week vrijdag moest hij terug voorkomen… om 11u een telefoontje van zijn advocate met het verlossende nieuws: de onderzoeksrechter had zijn vrijlating goedgekeurd!! Ik kon mijn geluk niet op, enkele uurtjes later een telefoontje van hem om te vragen of ik hem vanaf 17u kon komen ophalen… het zalige gevoel dat door mijn lichaam stroomde, valt met geen pen te beschrijven. Na mijn werk snel naar Antwerpen gereden, ik kom daar toe om 17u30 om dan van de portier te vernemen dat hij niet op de lijst staat om buiten te mogen… ik snapte er niks van! De portier is wel zo vriendelijk geweest om naar de griffie te bellen, die wist op zijn beurt te vertellen dat de procureur op het laatste moment beroep had aangetekend… wederom ging ik door een hel. Het bezoek was al afgelopen (het was die vrijdag kinderbezoek) en ik wist dat zijn belwaarde op was, dus moest ik tot de dag erna wachten om hem te kunnen zien. Ik was wel heel blij dat het tafelbezoek ondertussen was goedgekeurd… we hebben elkaar zeker 10 minuten lang gewoon stevig vastgehouden die zaterdag.
Al mijn lof gaat hierbij wel uit naar onze advocate en de portiers van Antwerpen. Deze mensen hebben er alles aan gedaan om mij goed op te vangen.
Volgende week komt hij terug voor, ditmaal voor het hof van beroep… mijn kaarsje zal weer branden, wees daar maar zeker van!
Bij ons duurt de beproeving nog maar 1,5 maand, dus ik heb een enorme bewondering voor zij die dit al langer doorstaan. Elk afscheid is verschrikkelijk, zou hem, net als jij Bernie, willen meenemen… Maar ook wij leven met de gedachte dat we hier als een sterk koppel zullen uitkomen. Het kan raar klinken, maar je groeit in zo’n situatie steeds dichter naar elkaar toe. En wat we voor elkaar voelen, dat kan geen glas of tralie nog tegenhouden…Groetjes,
PoesekeHey Marijke,
Antwerpen is echt een hel… Vrijdag was ik wéér net te laat. Maar zaterdag heb ik hem dan eindelijk kunnen zien én spreken, wat een zalig gevoel! Heb hier zoveel kracht kunnen uitputten. Hij zag er goed uit en zag de situatie toch weer positief onder ogen 🙂 En trots was hij hoor 😉 zag zijn oogjes terug glanzen en toen wist ik dat alles uiteindelijk toch weer goed gaat komen.
Een uitspraak weten we jammer genoeg nog niet… eer heel de paperassenwinkel in orde is en alle nodige documenten op tafel liggen, zou het wel is heel positief kunnen uitdraaien en houd ik hem volgende maand terug in mijn armen :woohoo:
In het andere geval zal het nog enkele maandjes wachten zijn… maar daar wil ik nu niet aan denken.Bij aankomst in de gevangenis moest ik me inschrijven, er werd een foto genomen, werd door de scanner geloodst… maar denk je nu dat er iemand me vertelde waar ik toen naartoe moest??? Niet dus… het was mijn allereerste gevangenisbezoek en voelde me er werkelijk verloren! Al een geluk dat er een man (eveneens een bezoeker) me een beetje wegwijs heeft gemaakt en me verteld heeft wat er precies ging gebeuren.
Ik houd je zeker en vast op de hoogte!
Groetjes,
PoesekeHey Marijke,
Mijn bezoekrecht is pas gisteren goedgekeurd (wij wonen nog niet samen) en vandaag zie ik hem dus voor de eerste keer… weliswaar achter glas want zo gaat dat in Antwerpen de eerste maand. Dus van vastpakken zal er nog geen sprake zijn 🙁 Ik was gisteren nog als een halve gek van mijn werk naar Antwerpen gereden, maar was 10min te laat… de moed zonk in mijn schoenen, maar heb dan wel meteen een afspraak gemaakt voor zaterdag (is verplicht op zaterdag) en vandaag ga ik proberen op tijd daar te zijn voor het laatste bezoek. Ik MOET hem gewoon even zien…
Ach ja, ik bekijk de zaken altijd langs de positieve kant, het is in ieder geval beter achter glas dan hem helemaal niet te kunnen zien.Ben vanmorgen met een positief gevoel wakker geworden, laat ons hopen dat dit een goed voorteken voor is!
Bedankt voor de steun… en duimen maar he!
Groetjes,
PoesekeBedankt!
De advocaat is akkoord gegaan met mijn voorstel en zal mijn vriend verdedigen 🙂
Dit is al één stapje dichterbij…Vele groetjes,
PoesekeDag Marijke,
Bedankt voor je mooie woorden… dit betekent echt veel voor me!
Morgen (vrijdag dus) komt hij voor op de correctionele rechtbank, ik blijf positief denken en hopen dat het allemaal wel zal meevallen, maar die onzekerheid maakt me gek.
Gisteren heb ik zijn eerste brief ontvangen, mijn traantjes bleven maar komen. Hij heeft een week hartje en gaat er ginder onderdoor. Gisteren schreef hij over zijn vader (die heeft zelfmoord gepleegd), dat hij niet wilde eindigen als zijn vader, maar dat hij hem soms wel begrijpt… Zou hem zo graag is stevig vastpakken, zeggen dat alles goedkomt, maar kan hem enkel steunen via brieven, die ik dan ook dagelijks schrijf… Bladzijden vol lieve woorden, zeggen dat ik hem graag zie, dat ik op hem wacht, dat ik er altijd zal zijn voor hem, in de hoop dat hij hier toch de nodige kracht uit kan putten.Ik mis hem zo…
Laat ons duimen voor vrijdag.
Bedankt,
Poeseke -
AuteurBerichten
