Navigatie Menu

[daphne]

Hey life

heb je verhaal gelezen… ik vind er niet echt de woorden voor. Het moet verschrikkelijk voor je zijn, hoe het gebeurt is, dat hij zo ver zit, dat je hem nog niet gesproken of gezien hebt,… Wat ga je doen als je aanvraag tot bezoek goedgekeurd wordt? Ga je hem bezoeken? In mijn ervaring is zo’n bezoek enorm emotioneel, maar wel de moeite waard. Het vergt elke keer opnieuw enorm veel van me, maar hem zien doet dan ook wel weer goed. Elke keer als ik terug buiten kom, voel ik me neerslachtig. In zo’n uur komen dan ook enorm veel emoties op je af. Veel te veel om ineens te verwerken. Maar met hem praten, hem zien en hem aanraken,… dat geeft weer even moed om verder te gaan.
Ik hoop echt voor je dat je man je zal bellen, dat je echt met hem kan praten. Ik hoop dat je hem kan bezoeken en dat je er wat antwoorden en steun kan vinden.

Als ik jou verhaal zo lees, is dat van mij echt niets.. Het moeilijkst is het niet weten… Niet weten wanneer hij thuiskomt, geen echte moment hebben om naar uit te kijken. Waar ik het ook zo moeilijk mee heb is de manier waarop ze thuis zijn binnengekomen ( deur ingetrapt, bivakmutsen,… ) terwijl dat helemaal niet nodig was, terwijl het over een kleine zaak gaat. Ik voel me niet meer goed thuis, ik durf niet alleen in bed te slapen en slaap in de zetel. Ben angstig in het donker, schrik van elk geluid. Dat zou beter gaan als hij thuis was, als ik niet alleen was.

Ik wens je nog veel sterkte, echt waar, ik hoop dat je snel wat meer duidelijkheid krijgt.

Daphne

[daphne]

Hallo

ik ben nieuw hier.. Mijn vriend is een maand geleden opgepakt. Zijn aanhouding is eergisteren weer met een maand verlengd. Ik heb het zo moeilijk, ik heb wel vriendinnen waar ik bij terecht kan, en ook mijn schoonfamilie, maar.. ik weet ‘t niet, ze steunen me allemaal heel hard, ma uiteindelijk snapt niemand echt wat je doormaakt he. We zijn acht jaar samen, wonen 2 jaar samen. Ze zijn hier thuis binnengevallen, terwijl hij werken was. Was dus alleen, ‘s morgensvroeg, nog in mijn bed, en er stonden ineens 5 mannen langs mijn bed. Ik wist totaal niet waarom, wat er aan de hand was.
Nu mis ik hem enorm, en voel me thuis niet meer veilig. Ik schrik op van elk geluid, van elke deurbel. Ik hoor hem dagelijks en zie hem 1x per week. Hij schrijft me ook regelmatig. Ik zit zo in de knoop, ben zo in de war. Ben kwaad, ongelukkig, woedend, blij als ik hem zie, angstig,… Al die emoties komen door elkaar. Ik heb ook vooral schrik voor de toekomst. Hoe gaat hij zich gedragen, hoe gaat hij zich terug aanpassen, zal hij werk vinden, zal hij veranderen,…?
Mijn familie weet hier niets van. Als ze achter hem vragen, zeg ik gewoon dat hij hard aan’t werk is. Hoelang kan ik da nog volhouden? Ik kan het niet vertellen aan mijn ouders. Da’s echt geen optie. Ondertussen ga ik gewoon door. Opstaan, werken, ‘s avonds telefoontje, slapen en weer opstaan. En dan 1x per week dat bezoekje. Dat uurtje dat echt omvliegt.
Ik had hier wat gelezen, en het lijkt me fijn om met mensen te praten die in dezelfde situatie zitten. Mijn verhaal is niets tegenover sommige die ik hier al gelezen heb, maar misschien kunnen we elkaar wat steun bieden…

Groetjes,
Daphne

[Auteur]

Berichten