Aangemaakte reacties
-
AuteurBerichten
-
Anna, anna anna toch! wat goed dat je dit bracht maar hoveel pijn doet het ook! Maar ik weet het, mijn kind, mijn eigen kind, maar ja je weet het Anna
Ik ben ook al 73, hoe gaat dat eindigen? Wie zal er dan nog zijn? En geen zekerheid, men zou toch moeten kunnen weten wanneer, wannneer dan toch?
Lieve Anna, ik begrijp je
Simonna[i]Justitiëel Welzijn Leuven geeft je alle info of verwijst je door (je mag ook even je licht in Antwerpen opsteken aangezien je daar woont)
Leuven :016 21 01 05
Antwerpen : 03 238 59 33[/i]Apart bezoek is als je iemand minstens zes maand kent wat moet blijken uit bezoeken en correspondentie bijvoorbeeld. De gedetineerde moet het aanvragen.
Maar als hij nog maar twee jaar moet doen dan neem ik aan dat hij geen recht gehad heeft op één derde dus van zijn straf? Daar moet hij dan wel de reden van kennen. Want juist die redne kan hem weer een grond van teleurstelling zijn en als hij zijn straf volledig uitzit hoe zwaar die laatste tijd ook zal vallen is hij totaal vrij want vervroegde invrijheidstelling vereist nogal wat voorwaarden waar sommigen moeilijk kunnen aan voldoen. Hij moet een werkplan opstellen wat hij zal gaan doen, hij moet werk hebben en hij moet een woonst hebben. Dat geneurt meestal als hij binnen een korte tijd vrijkomt, met regelmatig een dag penitentiair verlof. Uur van vertrek en terugkomst moeten stipt worden nageleefd of anders wordt de procedure verbroken en moet alles opneuw. De hele procedure kan een jaar duren, ik wil je er maar op voorbereiden. En ze wennen soms moeilijk onmiddellijk aan de “gewone” maatschappij na vele jaren binnen zitten. Dat kan wel eens voor wrijvingen zorgen, maar het is goed dat je dat weet.Veel succes, ik wens jullie allebei het beste,
Simonna
Groetjes
Simonna
Jammer, Guy heb ik niet gekend maar ik ben dankbaar voor deze website.
En ook hartelijk welkom aan de nieuwe moderator.
[b]Mijn zoon is een gedetineerde…
[/b]Ik kan niet meer,
Ik vrees dat dit niet lang meer duren kan
Ik wacht op nieuws,
Ik smeek de telefoon
Ik kus de hoorn
Want daaruit komt zijn stem
Mijn moede benen
Lopen vanzelf naar zijn spoor…
Mijn stok laat ik thuis
Als ik naar hem toe strompel soms;
Mijn hart bloedt
Want ik zie hem niet.
Ik zou kruipen
Als het moest
Om hem even te zien
De poorten negerend, de deuren op slot,
De formaliteiten, hoe vernederend ook
Meelijdende woorden
Maar ook cynische praat,
Onbegrip som, en dan eens een glimlach
Of vriendelijk woord van bewakers
Gevangenisdeuren gaan moeilijk open
Ook voor hun moeders.
Als ik hem zie
Dan is het om weg te gaan
En het begint alles opnieuw
Het hart van een moeder ziet het anders
Dan de rechter en de opinie
Moraalridders, rechters en burgers,
Hij is mijn zoon en mijn kind
Gebrandmerkt, veroordeeld, beoordeeld
Voor mij ligt dat anders…
(Naam van de moeder bekend – jan.2005)
Vergadering in Leuven JW 28 april 2008
Deze vergadering verliep vrij emotioneel.
Begeleidster N. tekende in een soort diagram de haast oncontroleerbare emoties die zij een normale reactie noemde op een abnormale situatie. Ze tekende hoe die emoties heel hevig en snel de bovenhand namen maar ook hoe ze na een tijdje stabiliseerden om soms weer hevig toe te slaan maar minderlang of vlugger in hevigheid afnamen.
Er werden traantjes gelaten, iedereen herkent zich daarin, het is een blijvend gevecht, je wil je zoon zien, het blijft je kind, maar altijd weer moet hij daar achter blijven. De kontakten verlopen dan eens vlot en dan weer stroef. Er is ziveel dat je ahd kunnen zeggen, maar je deed het niet, of het was niet het gepaste moment. Of je voelde bepaalde dingen die hij zei als een verwijt aan. Je moet steeds op de punten van je tenen gaan staan, vooral niet de verkeerde dingen zeggen.
Als het je partner is dan mag je toch maar alweer alleen naar huis, de tijd is zo kort en de avonden zo lang. Je hebt zelf zoveel troost nodig.
En toch schiep deze vergadering een nauwere band dan anders nog, er was ook meer vertrouwen, erkenning…En och, soms twijfel je, en ook, je zou zo graag willen dat het nooit gebeurd was…
Volgende vergadering 26 mei.
Dag Maatje
Het is een uniek intiitatief dat uitgaat van Justitieel Wezlijnswerk ACW Redingenstraat Leuven
Het verdient inderdaad navolging. Familie van een dader is ook slactoffer maar die kunnen nergens terecht. Toch hebben ze de behoefte om eens met iemand te spreken die het ook weet! Dit initiatief geeft hen dat recht, recht dat ze vaak niet durveen opnemen. Vaak zijn ze zelf zo beschaamd dat ze er met niemand over praten en zo geraken ze meer en meer geïsoleerd.
Het komt ook de gedetineerde zelf ten goede : die voelt de spanningen meer dan men zou denken. De man die veroordeeld is is niet meer dezelfde als de man die de misdaad heeft gepleegd. Toch is het dezelfde man, ik bedoel dat dan gezien als mens.
Het is goed dat de gedetineerde weet dat je als familielid ook een evolutie meemaakt, en dat ook van hem of haar verwacht.
Het si goed dat de egdetineerde wete dat je dara niet staat als vijand, men heeft hem reeds veroordeeld, maar dat je hem in de mate van het mogelijke steunt in de kansen die hij nog kan hebben. De gedetineerde mag ook weten dat je het erg moeilijk hebt, maar doordat je er bent, beseft hij ook dat hij voor jou niet afgeschreven is. Ik denk dat dit zeer belangrijk is voor beiden.
Het gaat steeds over een redelijk beperkt groepje, daarvan kunnen er soms afwezig zijn, dat is niet zo erg omdat ondertussen reeds gegevens onderling werden uitgewisseld. Er zijn zoveel verplichtingen, er zijn de kinderen, vaak nog een job er bij. Men kan bellen om alsnog in te stappen of kijken wanneer een neiwue groep start : Algemeen telefoonnummer van Justitiëel Welzijnswerk te Leuven 016/21 01 05
De groepen zijn begeleid door twee maatschappelijk werksters, met grote inbreng van de deelnemers, meestal vrouwen, moeders en partners van gedetineerden. Maar er zijn ook veel gedetineerden die gescheiden zijn en hun kinderen niet meer zien. En misschien niemand meer zien. Dat is een zware bijkomende straf.
Het moet gezegd dat het penitentiair systeem in Leuven ondanks de ouderdom van het gebouw op zich reeds een voorbeeld is van hoe het ook kan. Ik zou de Heer Minister van Justitie aanraden eens in Leuven-Centraal op bezoek te gaan. Ik zou zeggen, een pluim voor de Directeur van Leuven-Centraal.
Verder was ik heel blij met deze positieve reactie.
Vergadering familieleden van 7 april
Was nogal zwaar. Voor sommige aanwezigen moeilijk. Opnieuw ging het over het geïsoleerd zijn, schuldgevoelens (wat heb ik toch verkeerd gedaan dat dit met mijn kind kon gebeuren), loyaal zijn naar de daders die toch ook onze kinderen zijn.
Hoe het als moeder is, je kind daar telkens achter te laten, geplet tussen de behoefte hem te zien en de pijn van het afscheid, telkens opnieuw.
Boodschap aan een moeder die nog assisen moet meemaken, je zegt wat je te zeggen hebt, laat je niet beïnvloeden door de openbare aanklager want die haalt je kind er onderuit en dan verlies je alle grond onder je voeten. Hij/zij is een mens die iets heel ergs gedaan heeft, maar toch een mens. Je mag als moeder je eigen kroost verdedigen, dat is iets dat je niet kwalijk zal worden genomen. Je bent niet verplicht je eigen kind te belasten zelfs als je goed weet dat hij fout was en dat ook erkent.
Ook hier weet men niet goed wat justitie nu in petto heeft met de nieuwe maatregelen.Simonna
Bericht over nieuwe maatregelen voor gedetineerden
Vandeurzen benadrukte dat binnen de begroting 2008 een duidelijke keuze voor Justitie is gemaakt.
-Het budget stijgt voor dit jaar met 4,7 procent tot 1,607 miljard euro.
-Grootste deel daarvan gaat naar personeelskosten.De minister kondigde ook aan dat er wellicht dit jaar 626 personeelsleden voor de gevangenissen en 235 mensen voor de justitiehuizen bijkomen.
Vandeurzen merkte op dat de bouw van gevangenissen geen oplossing biedt voor alle problemen en dat er ook alternatieven moeten worden onderzocht, maar “we moeten ook de moed hebben om op lange termijn de nodige investeringen vast te leggen”.
Bovendien wil Vandeurzen ervoor zorgen dat de 23.000 mensen die op de loonlijst van Justitie staan, in staat zijn nieuwe regels uit te voeren door de nodige randvoorwaarden te voorzien.
-Hij verkiest eerder te investeren in de rails alvorens er een trein op te laten rijden, luidde het.Minstens meer cellen
Een belangrijk punt in de strafuitvoering is het renoveren en optrekken van de gevangeniscapaciteit.
-In 2007 zaten gemiddeld 9.869 mensen in de gevangenis, bij een capaciteit van 8.358 cellen.
-De capaciteitstoename wordt in de nota niet geconcretiseerd.
-Dat project moet het voorwerp uitmaken van een regeringsbeslissing, waarvoor Vandeurzen binnenkort een meerjarenplan met vier grote actiepunten aan de regering wil voorleggen.Het gaat daarbij om een renovatieprogramma voor het herstel van verloren capaciteit, de bouw van bijkomende cellen op bestaande sites, de bouw van nieuwe gevangenissen en een inhaalprogramma voor renovatie dat voor veilige en humane leefomstandigheden moet zorgen.
-Ons land telt 32 gevangenissen.
-Daarvan dateert een twintigtal uit de 19de eeuw.Wat gedetineerden het meest aanbelangt is nieuws te hebben van hun kinderen. Als ze gescheiden zijn wordt dat moeilijk. Langs de andere kant las ik dat gemiddeld twee jaar na de feiten de gedetineerde toch gescheiden is of zijn partner verliest
Graag meer over hoe men het kontakt met de kinderen enigszins kan behouden en hoe sommigen dat gedaan hebben. Wie de kinderen onder zich heeft zwaait met het dossier, en het is moeilijk daar tegen in te gaan want de feiten zijn nu éénmaal gebeurd. Hierdoor komen ook de ouders van de gedetineerde in het gedrang, ze zijn ook onschuldige slachtoffers. Vaak mogen ze de kleinkinderen niet meer zien wat hen dubbel traumatiseert.
En of ik je ongenoegen begrjp! Ook anderen zullen dat ongenoegen delen. Er mogen grote boosdoeners blijven, maar die kennen hun “rechten” dat snap je wel.
Je had geen goede advokaat gekozen, ook voor belgen zijn die niet goed, maar dat is een ander verhaal, maar ik ken er één van, dus…
Feit is dat rechters niet geloven in de onschuld van dat meisje, dus is een goede advokaat onmisbaar en deed je er goed aan iemand anders te kiezen.
Graag vervolg van de zaak als je het eens bent met die nieuwe advokaat? Je kan er misshcien anderen mee helpen. Nu is het de gewoonte, alleen familieleden mogen op bezoek, wat je moet doen is Justitiëel Welzijn raadplegen, ze kunnen er zelf eens heen gaan en je boodschap overbrengen.Het is waar, er zou meer éénduidigheid moeten zijn, in de reglementering, in de bezoekwijze, in de rechtspraak ook. Het niet weten en onzekerheid zijn vaker een bron van conflicten.
Gisteren 10 maart 2008, kwamen zeven familieleden van gedetineerden samen te Leuven in het Justitieel Welzijswerk, Het Paarse Huis in het Centrum voor Algemeen Welzijnswerk op de Redingestraat nr 5 te Leuven
Twee moeders, vier partners, twee familieleden
Allen hadden een probleem van pijn, onbegrip, en worstelden met gevoelens van positief naar negatief, hoe moet ik omgaan met hem, hoe moet ik omgaan met de werkgever, hoe moet ik omgaan met..mezelf?Er is nu eindelijk al heel wat te doen omtrent slachtoffers, maar familie van gedetineerden hoe zit dat nu? Moeten zij zo maar alles ondergaan omdat bij een zoon, een partner, een familielid opeens alle stoppen doorsloegen?
Daar heb ik niets tegen en ik denk geen enkele familie van een gedetineerde
Ik betaal graag 10 cent meer voor een koffie als daarmee gedetineerden die niemand hebben geholpen kunnen worden
Simonna
Ik zou eens willen weten hoe dat zit met de schadevergoeding als gedetineerden zo lang zonder werk zijn. Als het beginnen schadevergoeding te betalen één van de voorwaarden is om vervroegde vrijstelling te bekomen hoe verloopt dat dan?
Het is toch niet met die 0,60 cent per uur dat ze dat ooit gaan kunnen? ALS ze dan werk hebben, want dat is er niet altijd of tijdelijk toch niet.
Simonna
Ik beaam dat volmondig maar men moet toch oppassen wat in A mag mag niet het risico lopen afegschaft te worden omdat het in B niet mag.
Simonna
-
AuteurBerichten
